Liefde bloeit op deze zomer op het zonnige Buttercup Beach

Het tweede deel van de Hope Island-serie, Zomer op Buttercup Beach, draait om Freya en Rome, twee beste vrienden die de sprong wagen naar meer dan alleen vriendschap. Freya is al twee jaar verliefd op Rome, maar houdt haar gevoelens angstvallig verborgen. Rome, op zijn beurt, worstelt met zijn eigen verleden en durft zich niet over te geven aan nieuwe liefde. Het klinkt als de perfecte friends-to-lovers trope, maar helaas bleef dit boek voor mij net iets achter.

Freya en Rome zijn sympathieke, lieve karakters, maar tegelijkertijd vond ik ze ook wat frustrerend. Gedurende het hele verhaal draaiden hun interacties in cirkels. Hun constante twijfel en het opnieuw en opnieuw in twijfel trekken van elkaars gevoelens begon wat te slepen. Ik snap dat ze allebei een verleden hebben, maar hun onvermogen om gewoon open en eerlijk te zijn tegen elkaar vond ik wat minder. Dat maakte het moeilijk om echt mee te leven met hun liefdesverhaal.

Wat wél prachtig blijft, is de beschrijving van Hope Island. Holly Martin heeft een gave om de omgeving zo gedetailleerd en idyllisch te beschrijven dat je bijna zelf het zand tussen je tenen voelt. De zomerse sfeer en de dromerige locatie zijn heerlijk en zorgen ervoor dat je in elk geval de warmte van het eiland voelt, ook al raakt het verhaal zelf je misschien minder. Hope Island blijft een plek waar je zelf bijna wel zou willen wonen.

Zomer op Buttercup Beach is een boek om mee weg te dromen op een zonnige middag. De omgeving en het eiland zelf zijn wederom prachtig beschreven, en het verhaal bevat alle elementen van een echte feelgood.
Ik kijk stiekem toch uit naar het derde deel van deze serie.