Hoe het er echt aan toe ging

“ De meisjes van De Goede Herder “ geschreven door Christel Don.
De Goede herder is een wereldwijde instelling op basis van het Katholieke geloof. Daar worden meisjes opgevangen die het thuis niet goed hebben of onhandelbaar zijn. In Nederland gaat het om vijf kloosters.
De start van deze instellingen begint rond achttienhonderdzestig en is opgeheven rond negentienhonderdtachtig . De oprichtster is de Franse Maria Euphrassia en het doel was zich bezighouden met de opvoeding en zedelijke verbetering van minderjarige meisjes.
De instellingen werden geleid door zusters en deze hadden de gelofte van armoede, gehoorzaamheid en kuisheid afgelegd.
De soms nog zeer jonge meisjes moesten kei en keihard werken In de wasserij om de kleding van de rijken te wassen, kleding maken en te herstellen. Ook kleding strijken op de strijkkamer en alles wat daar bij komt kijken.
Zij kregen bij binnenkomst een andere naam en mochten hun eigen naam niet meer gebruiken. Het was er zeer streng en er werden lange dagen gemaakt. Je mocht niet praten met elkaar en niet gelachen worden, op overtreding stond een verblijf in de isoleercel.
Na lange jaren met een trauma te hebben rondgelopen hebben een aantal dappere vrouwen de moed opgevat om erkenning te krijgen van het hun aangedane leed.
Er is een rechtszaak geweest waar de vrouwen geen erkenning hebben gekregen, nu volgt in de herfst van dit jaar het hoger beroep.
Er is recentelijk een vierdelige documentaire over dit onderwerp verschenen en hierin vertellen de vrouwen heel open en eerlijk hun eigen verhaal. Je krijgt daarbij een goed beeld van hoe het er aan toe ging in die tijd. Het enige wat de vrouwen willen is erkenning van wat hun is overkomen.
Hoewel de intentie in eerste instantie goed was is er toch heel veel gebeurd wat het daglicht niet kon velen. Een boek dat pijn doet bij het lezen en ook de veerkracht zichtbaar maakt van deze vrouwen. Hoewel ze op leeftijd zijn kunnen zij nog prima hun verhaal vertellen.