Goed verhaal

“ De laatste lente aan de Seine “ geschreven door Jeroen Kuypers.
Het is juli negentienhonderd drieënveertig in Parijs. De tweede wereldoorlog is in volle gang en de gevolgen overal zichtbaar.
Elise Calmann is een Joodse vrouw en getrouwd met de Franse markies Armand Rohan. Tot nu toe heeft zij de dans ontsprongen om opgepakt te worden vanwege haar Joods zijn.
Als dan tijdens een huiszoeking zij toch wordt meegenomen is de ontreddering groot en helpt het niet dat zij met een Fransman getrouwd is.
Zij is van beroep kunsthistoricus en eenmaal in het kamp blijkt zij de Duitsers goed van dienst te kunnen zijn met haar kennis.
Dit om te inventariseren of de geroofde Joodse kunst waarde heeft voor hen. Dit geeft haar uitstel om afgevoerd te worden naar een vernietigingskamp .
Ook lezen we het verhaal van Max Von Trettlow een architect die tijdens de oorlog zijn arm is verloren.
Nu werkt hij voor de Duitsers om te kijken of de in beslag genomen huizen waarde hebben en of er Duitsers in ondergebracht kunnen worden.
Beide verhalen over twee mensen die het niet eens zijn met het naziregime, in hun web verstrikt zijn geraakt maar toch op subtiele wijze in het verzet komen.
Twee prachtige hoofdpersonages met hun vechtlust maar ook hun angsten, onzekerheden en een geweten wat gaat spreken.
Het boek is heel gedetailleerd beschreven en voor mij was het heel leerzaam. De auteur heeft grote kennis van en over de tweede wereldoorlog, en het valt je gelijk op dat er heel veel onderzoek is gedaan om dit boek tot stand te laten komen.
Het leest snel en aangenaam en het is lastig om het boek neer te leggen.
Het was voor mij het eerste boek van deze auteur en het smaakt naar meer.
Een stukje geschiedenis wat we nooit mogen vergeten en hopen en zorgen dat dit niet meer kan gebeuren.