Lezersrecensie
Het zal je maar gebeuren
“Reis langs de Rijn en verder “ schreven door Amber ten Brink.
De cover ziet er warm en veelkleurig uit en is uitnodigend.
Celestine heeft twee dochters, Monique en Madou en zij hebben een goed band met elkaar al zijn de dochters twee uitersten
Madou wordt door haar moeder voor het blok gezet om met haar een reisje langs de Rijn te maken met een cruiseboot.
Van slag en toch wel wat boos besluit zij toch om mee te gaan om voor haar moeder te zorgen tijdens de reis.
Het botst regelmatig tussen moeder en dochter al zijn er ook liefdevolle momenten samen. Doordat Celestine gaat dementeren is zij verrassend eerlijk in haar uitspraken en confronteert Mandou regelmatig met haar verleden wat soms pijnlijk voor haar is.
Hierdoor beseft Mandou heel goed de waarde van dit samenzijn omdat haar moeder hard achteruit gaat. Het is heel warm om dit op deze manier te lezen.
Tijdens de reis maken beide goed contact met medepassagiers en er ontstaat een mooi verhaal hoe het kan lopen in een mensenleven, hoe men erin staat en hoe er mee om te gaan.
De boot is net een dorp op zich waar zich ook van alles afspeelt. Ook leeft de achterban van Celestine en Mandou via Facebook en app berichten dagelijks mee met de belevenissen van de twee vrouwen. Tijdens de reis beseft Mandou heel goed dat het leven kort is en dat je moet genieten van iedere dag.
De reis met haar moeder is voor haar een warme ervaring die zij niet snel zal vergeten.
Het is een goed verhaal met een diepe onderlaag over het thema dementie . Mooie karakters en menselijke verhoudingen.
De cover ziet er warm en veelkleurig uit en is uitnodigend.
Celestine heeft twee dochters, Monique en Madou en zij hebben een goed band met elkaar al zijn de dochters twee uitersten
Madou wordt door haar moeder voor het blok gezet om met haar een reisje langs de Rijn te maken met een cruiseboot.
Van slag en toch wel wat boos besluit zij toch om mee te gaan om voor haar moeder te zorgen tijdens de reis.
Het botst regelmatig tussen moeder en dochter al zijn er ook liefdevolle momenten samen. Doordat Celestine gaat dementeren is zij verrassend eerlijk in haar uitspraken en confronteert Mandou regelmatig met haar verleden wat soms pijnlijk voor haar is.
Hierdoor beseft Mandou heel goed de waarde van dit samenzijn omdat haar moeder hard achteruit gaat. Het is heel warm om dit op deze manier te lezen.
Tijdens de reis maken beide goed contact met medepassagiers en er ontstaat een mooi verhaal hoe het kan lopen in een mensenleven, hoe men erin staat en hoe er mee om te gaan.
De boot is net een dorp op zich waar zich ook van alles afspeelt. Ook leeft de achterban van Celestine en Mandou via Facebook en app berichten dagelijks mee met de belevenissen van de twee vrouwen. Tijdens de reis beseft Mandou heel goed dat het leven kort is en dat je moet genieten van iedere dag.
De reis met haar moeder is voor haar een warme ervaring die zij niet snel zal vergeten.
Het is een goed verhaal met een diepe onderlaag over het thema dementie . Mooie karakters en menselijke verhoudingen.
1
Reageer op deze recensie