Een ode aan het leven

Dramaqueens en Madeliefjes van Mili van Veegh grijpt je naar de strot met hartverscheurende verhalen over meisjes uit alie delen van de wereld, die het hard te verduren hebben. De schrijfster spaart je niet, de wreedheden die worden begaan tegen onschuldige meisjes toont ze in volle hevigheid.

In deze ontroerende novelle komen afwisselend de schrijfster, het liefdeskoppel Melis en Mattie en de meisjes aan het woord.
Melis en Mattie staan symbool voor de zuivere liefde. In de praktijk kent deze liefde veel pijn en verlies en is er een kloof tussen verlangen en de werkelijkheid.
De schrijfster raakt soms verstrikt in haar meisjes; ze is zo begaan met hun lot dat ze zich met hen identificeert.
Ook vervagen de grenzen tussen Melis en Mattie en de schrijfster die hartstochtelijk op zoek is naar liefde:

p.79:

“het meisje dat haar zo na aan het hart ligt, eeuwig op zoek naar erkenning en liefde, zoals zij gelooft in Mattie te hebben gevonden, zoals hij in haar”

De meisjes in al haar verschijningen staan symbool voor al het leed dat vrouwen is overkomen. Het ene verhaal is nog aangrijpender dan het andere. Zoals het verhaal van Malavella die in haar rode kerstjurk de straat op vluchtte of het hartverscheurende verhaal van Fabiola, die door haar moeder mishandeld werd met een schaar.

In deze novelle gaat het ook over de pijn van het ouder worden en verlangen een tegenwicht te vinden tegen alle verscheurdheid:

p. 107
“Zoveel doden die ik met me meedraag, onterecht, bloed, versplintering, Melis, ik heb grote nood aan liefde en een liefdesverhaal dat zijn weerga niet kent anders weet ik niet meer stand te houden. “

“Dramaqueens en Madeliefjes” is een knap spel van de schrijfster en haar meisjes. Wie is deze schrijfster die soms lijkt te versmelten met haar meisjes en in wie de hunkering naar liefde voelbaar is?
Het is een boek van uitersten. Van barbaarse wreedheden tot de tederheid van oprechte liefde. Was dat laatste er niet, dan zou het verhaal ondraaglijk zijn.
Zo is deze novelle “een ode aan het leven”.

Tenslotte: het taalgebruik van Mili van Veegh is bijzonder in stijl en woordkeuze. Trefzeker, niet alledaags en soms poëtisch. Het schuurt en schroomt niet de vinger op de zere plek te leggen.