Een intieme, fijnzinnig geschreven psychologische roman

Deze roman speelt zich af op een eiland tegen de achtergrond van een oprukkende pandemie.
Subtiel schetst Hadeke de verhouding tussen Hugo, Maria en Johanna. Hugo leren we van binnenuit kennen, omdat de roman vanuit zijn perspectief geschreven is. Terugblikken op zijn jeugd, de verhouding met zijn ouders zijn mooi verweven in het verhaal.
In het eerste hoofdstuk, waarin de hoofdpersoon vertrekt van het eiland, creëert de auteur een spanning die je aan het boek gekluisterd houdt.

Soms kabbelen de hoofdstukken voort, het gaat niet om grote gebeurtenissen, maar vooral om de onderlinge verhoudingen. Triest is dat Hugo, ondanks pogingen van Maria, niet durft te leven, wegvlucht van zijn emoties.

Op de achtergrond speelde, bij mij als lezer, steeds de vraag hoe en waarom Hugo uiteindelijk van het eiland vertrekt en wat de oorzaak is van de dood van Johanna.

De setting is een eiland dat door de COVID epidemie is geïsoleerd, waardoor er geen toeristen komen. Voor Hugo, een eenzame man die worstelt met zijn verleden en de dood van zijn vrouw, is dit een zelf gekozen isolement. Corona speelt een rol in dit boek, maar niet prominent of storend. Wel versterkt de epidemie de onderlinge spanningen, vooral tussen Hugo en zijn dochter Iris. Ze spreken elkaar alleen via videogesprekken. Hun meningen staan uiteindelijk lijnrecht tegenover elkaar.

De auteur heeft een fijne schrijfstijl, de korte hoofdstukken met passende titels maken dat het boek soepel leest.
Een mooi debuut dat smaakt naar meer.