Lezersrecensie
Een klein stadje met een groot geheim
‘In Dunkelblum hebben de muren oren, de bloemen in de tuin hebben ogen, ze draaien hun kopjes alle kanten uit om maar niets te missen, en het gras registreert met zijn snorharen elke stap die wordt gezet. ’Met deze prachtige poëtische zin begint het verhaal. Al snel is duidelijk dat er over het verleden niet wordt gepraat in Dunkelblum.
Dunkelblum is een fictief Oostenrijks stadje aan de grens met Hongarije. Het verhaal speelt zich af in 1989. De muur is gevallen en men verwacht dat vele DDR-vluchtelingen zullen binnenstromen.
Vanuit verschillende perspectieven wordt de lezer het verhaal ingezogen. Er is een geheim en iedereen heeft een reden om erover te zwijgen.
Er komen heel wat personages voor in het boek. Het ene karakter wordt wat meer uitgewerkt dan het andere. Maar de manier waarop Eva Menasse ze beschrijft is heel beeldend. Om niet in verwarring te komen staat achterin het boek een handige namenlijst.
Na de introductie van de dorpsbewoners wordt de rust van Dunkelblum in rap tempo verstoord: een vreemdeling komt allerlei vragen stellen, aan de rand van de stad wordt een skelet gevonden en een jonge vrouw verdwijnt plotseling. En waarom zijn er zoveel joden verdwenen in de oorlog?
De zwijgcultuur van Dunkelblum raakt in het gedrang. Kan het stand blijven houden of moet het eindelijk eens worden doorbroken? Herinneringen komen mondjesmaat bovendrijven, en wie is waarvoor verantwoordelijk?
Thema’s uit het boek zijn vooral tegenstellingen als schuld en onschuld, spreken en zwijgen, heden en verleden. Knap zoals de schrijfster ze ook onderling met elkaar weet te verbinden!
Stukje bij beetje wordt informatie prijsgegeven. Je moet goed je aandacht erbij houden om de verhaallijn te kunnen volgen.
‘Dunkelblum zwijgt’ is geen makkelijk boek. Aan het eind blijf je met best nog wat vragen zitten. Dat zal niet iedereen waarderen, maar het heeft in de leesclub mooie gespreksstof opgeleverd. Het boek nodigt wel uit het voor een tweede keer te lezen.
De schrijfstijl is prachtig, het geeft zoveel meerwaarde aan een boek!
Complimenten ook voor de vertaalster Annemarie Vlaming. Heerlijk, die subtiele humor zoals ‘zij was niet het scherpste potlood uit de doos’, 'Boer Faludi vergeitewollensokte steeds verder' en ‘'In de oorlog ver- en ontloofden de mensen zich snel'.
Dunkelblum is een fictief Oostenrijks stadje aan de grens met Hongarije. Het verhaal speelt zich af in 1989. De muur is gevallen en men verwacht dat vele DDR-vluchtelingen zullen binnenstromen.
Vanuit verschillende perspectieven wordt de lezer het verhaal ingezogen. Er is een geheim en iedereen heeft een reden om erover te zwijgen.
Er komen heel wat personages voor in het boek. Het ene karakter wordt wat meer uitgewerkt dan het andere. Maar de manier waarop Eva Menasse ze beschrijft is heel beeldend. Om niet in verwarring te komen staat achterin het boek een handige namenlijst.
Na de introductie van de dorpsbewoners wordt de rust van Dunkelblum in rap tempo verstoord: een vreemdeling komt allerlei vragen stellen, aan de rand van de stad wordt een skelet gevonden en een jonge vrouw verdwijnt plotseling. En waarom zijn er zoveel joden verdwenen in de oorlog?
De zwijgcultuur van Dunkelblum raakt in het gedrang. Kan het stand blijven houden of moet het eindelijk eens worden doorbroken? Herinneringen komen mondjesmaat bovendrijven, en wie is waarvoor verantwoordelijk?
Thema’s uit het boek zijn vooral tegenstellingen als schuld en onschuld, spreken en zwijgen, heden en verleden. Knap zoals de schrijfster ze ook onderling met elkaar weet te verbinden!
Stukje bij beetje wordt informatie prijsgegeven. Je moet goed je aandacht erbij houden om de verhaallijn te kunnen volgen.
‘Dunkelblum zwijgt’ is geen makkelijk boek. Aan het eind blijf je met best nog wat vragen zitten. Dat zal niet iedereen waarderen, maar het heeft in de leesclub mooie gespreksstof opgeleverd. Het boek nodigt wel uit het voor een tweede keer te lezen.
De schrijfstijl is prachtig, het geeft zoveel meerwaarde aan een boek!
Complimenten ook voor de vertaalster Annemarie Vlaming. Heerlijk, die subtiele humor zoals ‘zij was niet het scherpste potlood uit de doos’, 'Boer Faludi vergeitewollensokte steeds verder' en ‘'In de oorlog ver- en ontloofden de mensen zich snel'.
1
3
Reageer op deze recensie