Ik ben beland in mijn eigen film die nergens draait

Twee jaar geleden las ik ‘Films die nergens draaien’ van Yorrick Goldewijk voor het eerst. Zoals te lezen in die korte recensie was ik toen al van mijn stoel afgeblazen over hoe prachtig dit boek is geschreven. Na het herlezen van dit boek kan ik niks meer dan dat zeggen. Alleen ga ik dat wel proberen te doen in deze recensie.

Cato’s moeder heeft de wereld verlaten op het moment dat Cato geboren werd! Daardoor leeft Cato nu alleen nog met haar vader. Oké dat is niet helemaal waar, want ze heeft ook nog een dwergkonijn genaamd Beggar So. Op een dag zag ze haar vader afwezig achter de piano zitten, een paar welbekende noten te spelen. Zodra hij wegliep controleerde Cato de piano. “Toen viel haar oog op een papiertje dat bovenop de piano lag. Het was een visitekaartje, op felgeel papier gedrukt. In knalroze letters stond er: ‘Mevrouw Kano’s Bioscoop. Films die nergens draaien, maar die je altijd al had willen zien.’”
Cato is nieuwsgierig geworden en gaat naar de bioscoop. Ze krijgt een baantje aangeboden en komt erachter dat ze niet voor een normale bioscoop aan het werk is. Een bioscoop waarmee je terug kan in de tijd!

Ik heb een soort zwakte voor boeken en films waarmee met de tijd wordt gespeeld! Zelf kan ik mij daar helemaal in verliezen. Goldewijk heeft mij enkele momenten ook verloren, maar wist de draad snel weer op te pakken. Het begrip tijdreizen krijgt in ‘Films die nergens draaien’ kaders waarin het tijdreizen zichzelf niet kwijtraakt. Met als bewaker van de tijd Mevrouw Kano.

Het is duidelijk in te zien dat Goldewijk wist wat hij schreef! Het verhaal zit goed in elkaar en knoopt het einde vakkundig vast aan het begin, waardoor je als lezer met vragen achterblijft waar je het antwoord wel op weet, maar niet durft te beantwoorden!

Ik heb de in linnen gebonden versie gelezen vandaag, de nieuwe ‘deluxe’ variant. Het extra hoofdstuk van haar moeder had wat mij betreft er niet in gehoeven, het is een mooie aanvulling op het verhaal! Ik had gehoopt dat Goldewijk een klein bedankje had toegevoegd in deze ‘deluxe’-editie, echter…

Het mag de pijn niet bederven, want het is en blijft een prachtig en bijzonder boek. Zoals ik twee jaar geleden al heb gezegd een ‘parel’, en dat blijft het ook! Wat mij betreft zal het boek de komende jaren uitgroeien tot een Klassieker en mag hij de komende jaren -net zoals Lampje (Annet Schaap)- een tijdje op één bivakkeren in de Grote Vriendelijke 100!

Opnieuw welkom op mijn ‘Parelplank’ Cato!