Deze negen valt niet van teleurstelling om in een zes!

Nou, heb je even? Wat een debuut van Ludwig Volbeda, die we normaliter kennen van zijn prachtige tekeningen. Denk bijvoorbeeld aan de illustraties in 'Hele verhalen voor een halve soldaat'. Volbeda neemt zijn lezer mee in de wereld van Jip.

Jip heeft de opdracht gekregen om een zelfportret te maken. Dat hij daar moeite mee heeft is best gek, want Jip heeft drie talenten: fronzen, blozen en tekenen. Tijdens het tekenen van zijn zelfportret raakt hij steeds maar weer afgeleid door de nieuwe jongen in de klas. Na eerdere pogingen door het zelfportret te schilderen met bijvoorbeeld een zwevende appel voor Jip's hoofd, moet Jip er nu wel echt aan geloven. Een normaal zelfportret, na de vakantie moet het zelfportret af zijn.

Het begin is even moeilijk inkomen. Maar na een tijdje merk je dat de tekst soepel op het papier is geschreven. Dat maakt het boek een echte pageturner, je wil ook weten hoe het afloopt met het zelfportret van Jip.

Volbeda maakt van zijn debuut in de jeugdliteratuur meteen een hoge standaard voor latere boeken van zijn hand. De zinsstructuur en de goed doordachte verhaallijn maken het boek van unieke kwaliteit, waardoor ik het wel een roman durf te noemen. Ook voor volwassenen.

Door de vele aandacht aan het boek in de media en ook de recensies op de achterkant, maakt dat het boek een soort van voorspelbaar wordt. Dat is jammer, want het is uitstekend geschreven.

“De donkerblauwe wol van mijn trui zat vol met pluisjes van paardenbloemen van het veldje. Er was zomaar een klein sterrenstelsel meegelift.”

“Een zes is een negen die van teleurstelling is omgevallen.”

“‘Volgens mij ben je niet vergeten dood te gaan ,’ mompel je in je slaap. ‘Volgens mij ben je vergeten te leven.’”