Middelmatigheid troef

Steve Mosby werd in 1976 geboren. Hij studeerde psychologie en heeft op de Universiteit van Leeds meegewerkt aan het project CAVA waarin onderzoek wordt gedaan naar sociale veranderingen in zorg, relaties en familieleven.
Begin 21ste eeuw, de mens staat dagelijks in contact met zijn wereldwijde vriendenkring via Facebook, Netlog, SMS, etc… Maar kennen wij onze vrienden nog wel persoonlijk? Het is rond deze thematiek dat Mosby zijn verhaallijn start in zijn tweede thriller Niemand die je hoort.
Een seriemoordenaar heeft het gemunt op jonge meisjes. Hij ontvoert ze en verstopt ze op willekeurige locaties, hij bindt ze vast op een bed en laat ze zonder eten of drinken letterlijk uithongeren. Via het gsm toestel van de meisjes stuurt hij op regelmatige tijdstippen berichtjes naar de vrienden van de ontvoerde vrouwen zodat het lijkt dat alles oké met hen is. Zodra de jonge vrouwen overleden zijn, stuurt hij diezelfde vrienden een laatste bericht; ‘Jij hebt haar laten doodgaan’.
Dave Lewis een amateur goochelaar en recensent van het maandblad Sceptic Anonymus worstelt met het feit dat zijn grote verloren liefde Tori hem mentaal niet loslaat, tevens kan hij de dood van zijn overleden broer maar moeilijk verwerken. Hij begint een relatie met een meisje dat hij leert kennen op het internet maar net dan verdwijnt Tori spoorloos. Dave ontdekt dat Tori het slachtoffer is geworden van de seriemoordenaar. Detective Sam Currie stort zich op de zaak maar volgens de politie is er slechts één verdachte… Dave Lewis.
Ondanks het best wel interessante thema slaagt Mosby er nauwelijks in de originele verhaallijn uit te werken. Het boek puilt uit van de clichés; een seriemoordenaar, een stereotype verdachte, enkele gruwelijke details… dit alles amper uitgewerkt.
Door de ingewikkelde verhaallijn komt het boek nooit echt op gang. Telkens je als lezer wordt meegezogen in een stuk van het verhaal maakt Mosby daar abrupt een eind aan door een nieuw element toe te voegen. Kortom: verwarring troef en een onsamenhangend geheel zijn het resultaat. Spanning is er nauwelijks en door de vele sprongen in het verhaal ervaar je ook geen inlevingsvermogen met de personages. Ik persoonlijk keek echt uit naar dit boek maar het niveau van De 50/50 moorden wordt nooit gehaald en dat is toch wel jammer.