Zuid-Amerikaanse clichés met een korreltje zout

Wat doe je met al je vakantiefoto's als je thuisgekomen bent van een lange reis? Journalist Roger Abrahams plakte ze niet in een fotoalbum, maar publiceerde ze op een website met grappige onderschriften. Zijn eigen reiservaringen vormde uiteindelijk de inspiratie voor het fictieve land Managuay, waar hij tot 2013 ook wekelijks in de Volkskrant over berichtte als speciaal correspondent. Meer dan tien jaar bleef het stil, maar in zijn debuutroman keert Abrahams terug naar deze laatste militaire dictatuur in Zuid-Amerika.

In Een maand in Managuay krijgt student Latijns-Amerika studies Stef de kans om een aantal weken op uitwisseling te gaan naar dit Zuid-Amerikaanse land. Naast het opdoen van buitenlandervaring wil hij zijn tijd daar vooral gebruiken om een journalistiek verhaal op het spoor te komen. Tijdens zijn voorbereidingen in Utrecht vat zijn hoogleraar vakkundig samen wat hem in dit gebied te wachten staat:

Juist door het situeren van zijn boek in een fictief land bewijst de auteur over een ontzettend groot fantasievermogen te beschikken. Zodra de hoofdpersoon aankomt, doen de beschrijvingen van de hoofdstad, inclusief het uitgaansleven en de inwoners, niet onder voor een aflevering van een reisprogramma. Door de tijd en ruimte die Abrahams in het boek besteed aan de setting, afgewisseld met absurdistische humor, ga je in het begin van het boek volledig mee in de avonturen die Stef al vanaf de eerste dag meemaakt. Wie wil er nu niet vliegen met Air Burito, naar een voetbalwedstrijd van FC Puta Madre of een markt bezoeken waar Juan en alleman zijn goederen uitstalt?

Deze lichte toon en evenveel absurditeiten blijven door het hele boek gehandhaafd, maar toch verandert de toon halverwege het verhaal. De hoofdpersoon krijgt door het afleveren van een pakketje van zijn hoogleraar te maken met het dictatoriale regime van het land. Doordat hij hierdoor een mogelijk interessant journalistiek verhaal op het spoor komt, wordt het boek een combinatie van een absurdistische roman en een true crimeverhaal. Deze vereniging van genres pakt niet altijd goed uit, omdat het naïeve gedrag van Stef de spanningsboog van het verhaal in de weg zit. Als een onnozele James Bond komt hij in de meest gevaarlijke situaties terecht, zoals een ontvoering door een rebellenleider naar de jungle van Managuay. Deze verhaallijn is duidelijk gebaseerd op eerdere politieke gebeurtenissen in de regio, maar de absurditeit wordt hierin te ver doorgevoerd als Stef samen met de rebellenleider een video van de 1-2-3 show van Rudi Carrell bekijkt. Het ergerlijke is dat het gedrag van de hoofdpersoon in deze doldwaze situaties op geen enkele manier te rijmen is met een normaal, weldenkend persoon. Tijdens de gevangenschap in de jungle lijkt hij bijvoorbeeld meer bezig met een mogelijk verhaal over de Managuayaanse Tanja Nijmeijer die hij daar ontmoet, dan dat hij stilstaat bij wat er nu eigenlijk om hem heen gebeurd.

Uiteindelijk wordt dit true crimeplot aan het einde van de roman in een vliegende vaart afgewikkeld. Pas wanneer dit subplot is afgerond, keert Abrahams weer terug naar de stijl waarin hij op zijn best is: de lezer op een geloofwaardige en luchtige stijl laten kennismaken met een totaal fictieve wereld. En juist wanneer er voor de personages niets op het spel staat, zijn de vele taalgrapjes wel op zijn plaats. Daarom gun je het Stef aan het einde van het boek vooral om het uitgaansleven van Managuay in te duiken op de klanken van de lokale sterren 50 Peso en Lil' Pequeña.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een eerste boek' en 'Lees een ver boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.