Ga je erover schrijven?

Ze hebben het mij ook wel gevraagd. Ga je erover schrijven. Nou neuh. Wie wil het zoveelste boek lezen over Mijn strijd tegen kanker. Of: Leren dansen in de regen. Koch zag dat niet zitten en zo voel ik dat ook. Wat zou dat nu nog toevoegen?
Koch heeft het echter toch gedaan en voegt daadwerkelijk iets toe. En ik als mede-zieke wil het nog lezen ook. Koch is weemoedig en kwetsbaar, humoristisch en niet slachtofferig. Het is een boek vol anekdotes en herinneringen, waarbij zijn ziekte eigenlijk niet de hoofdrol heeft.
Het meest heeft Koch me geraakt bij zijn beschrijvingen over zijn moeder. Koch was een moederskindje en zij stierf toen zij pas 57 was, en Koch 17. Ik kon daar ook niet anders denken dan dat dat mijn leeftijd nu is. En mijn zoon is pas 19. Ach. Ik leef door, zou Koch zeggen.
Ik doe niets.
Ik leef door.

Enne, meneer Koch: niemand is óóit te oud om Brief voor de koning te lezen!