Wie gisteren zweeg, zal morgen ook zwijgen

Nacht van Elie Wiesel verscheen voor het eerst in 1958. Het boek vertelt hoe Wiesel, geboren in een klein Hongaars dorp, als kind via het getto naar de nazivernietigingskampen Auschwitz en Buchenwald werd gezonden. Hij verloor er zijn vader, moeder en zusje.
Het is een dun boekje, maar het maakt onuitwisbare indruk door de grote eerlijkheid van Wiesel, waarbij hij zichzelf niet spaart. Zo zit hij aan het sterfbed van zijn vader, en maakt zich druk om het kermen en roepen van zijn vader, uit angst dat de ss’ers het zouden horen.

‘“Eliëzer! Eliëzer! Kom, laat me niet alleen.”
Zijn stem bereikte me van zo ver weg, van zo dicht bij. Maar ik had me niet verroerd.
Ik zal het mezelf nooit vergeven.
Evenmin zal ik het de wereld ooit vergeven dat ze me tegen de muur heeft gezet, me tot een vreemdeling heeft gemaakt en de primitiefste en meest basale instincten in me heeft wakker gemaakt. Zijn laatste woord was mijn naam. Een verzoek. En ik had niet gereageerd. ‘

Wiesel kreeg in 1986 de Nobelprijs voor de Vrede. Bescheiden verklaart hij dat de prijs zijn persoon te boven gaat. Dat hij niet het recht heeft om de velen te vertegenwoordigen die omkwamen, wier aanwezigheid hij altijd voelt. Hij heeft zijn hele leven zijn best gedaan om de herinnering levend te houden en te strijden tegen degenen die zouden vergeten. Want als we vergeten zijn we schuldig, zijn we medeplichtig. We moeten partij kiezen want neutraliteit is in het voordeel van de onderdrukker, nooit in het voordeel van het slachtoffer.