Drie meisjes

Het derde meisje is een verhaal waarin meerdere personages in elkaars leven verwikkeld raken. Ook de chirurg Veronika Lundborg en rechercheur Claes Claesson, twee personages uit eerdere boeken van Wahlberg, naken opnieuw hun opwachting.
Op een avond wordt de dochter van Veronika, Cecilia, overvallen. Ze wordt zwaar mishandeld en Cecilia belandt in een coma. Kort daarna wordt in hetzelfde ziekenhuis als waar Cecilia ligt, Jan Bodén dood aangetroffen in een kast in ‘het Blok’. Een vreemde plek waardoor de recherche een moord niet uitsluit. Claesson wordt op de zaak van Bodén gezet.
Maar dan wordt het verhaal nog ingewikkelder. De oud-huisgenote van Cecilia wordt thuis gevonden door een vriendin, ze is verkracht en vermoord. Wat is er aan de hand binnen de vriendenkring van Cecilia? Hebben de moordzaken en de mishandeling met elkaar te maken? Wie is de moordenaar en wat zijn zijn motieven?
Langzamerhand ontrafelt het boek zich, al begint de spanning pas op het eind. Dan begint de tijd te tikken en moet rechercheur Claesson alles op alles zetten om de moordenaar te stoppen. De rest van het boek is vrij traag. Het duurt lang voordat het verhaal op gang komt.
Wahlberg heeft de vele personages, soms iets te veel, en de omgeving van Zweden prachtig omschreven. Er is veel diepgang bij de personages, wat het leuk maakt. Maar door die vele personages wordt het verhaal ook onnodig ingewikkeld. De lezer moet zich constant afvragen wie nu wie kent, maar misschien is dat wel de bedoeling van de schrijfster. Uitermate goed daarentegen is de beschrijving van de omgeving. Wahlberg weet daarmee op doeltreffende wijze de fantasie te prikkelen. De lezer kan zich exact voorstellen hoe het er daar uitziet en dat geeft het boek zijn charme.
Het derde meisje is mooi geschreven en grondig uitgediept, maar het verhaal heeft iets te veel tijd nodig om op gang te komen. Daardoor ontbreekt de spanning soms. Pas aan het eind voel je de spanning die gedurende het boek ook nodig was. De kracht van het boek is dat het zo beeldend is geschreven en dat maakt het gemis van de spanning redelijk goed.