Pakt en laat los

Ken je dat gevoel: gegrepen worden door de eerste pagina’s van een boek? De tijd vergeten en pagina na pagina omslaan. Op zoek naar het einde. Je verheugen dat het boek zo lekker dik is.

Erik Rozing grijpt de lezer in de eerste hoofdstukken van Staat van Ontkenning. Gaandeweg het verhaal liet hij los en bleek niet in staat weer vast te grijpen.
Waar zijn we elkaar verloren is dan de vraag. Was het de veelheid aan thema’s? De soms gekunstelde zinnen? De personages die niet nauw aan het hart lagen?

Rozing heeft een vlotte manier van schrijven, geeft veel informatie en spreekt tegelijkertijd de fantasie van de lezer aan door niet alles te beschrijven. Daarnaast schrijft hij verzorgd. Het boek leest dan ook ‘makkelijk weg’.

Het verhaal is mooi en steekt vernuftig in elkaar: de politica Astrid die aan de top van de politieke keten in Nederland komt te staan. Haar gezin dat niet doorsnee blijkt te zijn. Een geheim uit het verleden dat door het verhaal heen is gevlochten… Een land dat al eens door het oog van de ‘klimaat’naald is gekropen, maar toch nog bestaat. De Russische verhaallijn die juist nu heel actueel voelt. Een samenleving die haar ogen lijkt te sluiten voor de gevaren waarvoor zij zelf verantwoordelijk is, die zij zelf heeft gecreëerd. En dat alles in een toekomst die soms veraf voelt maar tegelijkertijd dichtbij lijkt. Benauwend dichtbij.