Geen typisch Scandinavische thriller

De lachende eland  is een Vlaams-Noorse thriller, geschreven met veel vaart en humor, over een onderzoek naar een ontplofte shuttlebus en drugssmokkel.

De Belgische uitgeverij Manteau presenteert het debuut van de Noor Stan Treland. Zijn debuut is nog niet eens uit in Noorwegen en toch al vertaald in het Nederlands. In de biografie van de auteur staat dat hij in Oslo is geboren en opgegroeid, en daarna ook in Amsterdam, Antwerpen en Italië (Catania) heeft gewoond. Het zou echter niet verbazingwekkend zijn als Treland geboren en getogen Antwerpenaar blijkt te zijn. Het hele boek heeft een uitgesproken Vlaamse sfeer (inclusief de humor). Op meerdere blogs wordt hetzelfde opgemerkt, en een van de bloggers meent dat het waarschijnlijk Stan Lauryssens is die achter de naam Sten Treland schuilgaat. Maar in het colofon staat toch echt de naam van de vertaalster Kate Feidisen (onvindbaar op internet) en de oorspronkelijke titel Den leende elg. Ook is er een Wikipediapagina aangemaakt over de auteur en is er een Wordpress-site. Is dit alles onderdeel van een stunt?

Hoe dan ook, De lachende eland  begint met een knal. Een shuttlebus op weg naar het vliegveld van Oslo ontploft. Waarom zijn er zoveel passagiers met namen van bekende mensen onder de slachtoffers? En hoe zit het met de omgekomen Belgische passagiers? Een Noorse politieagente en een Belgische journalist bijten zich vast in het onderzoek en raken samen verzeild in een zaak die draait om drugssmokkel. Na het begin zakt het verhaal enigszins in, net als het onderzoek van de Noorse politie. Aan het einde van het tweede deel komt de zaak echter weer goed op gang. De korte hoofdstukken en de afwisseling tussen gebeurtenissen in Antwerpen en Oslo zorgen voor de nodige vaart en spanning.

De wisselwerking tussen journalist en politieagente en de uitwerking van hun personages zitten goed in elkaar. Beiden hebben hun problemen en eigenaardigheden en dit verrijkt het verhaal. Sommige lezers zullen de man op de achtergrond al vrij snel identificeren, maar dat doet geen afbreuk aan het boek, omdat zoveel scènes zo goed geschreven en grappig zijn. (Let vooral op de scène in de Antwerpse hoerenbuurt met Zeik-snor en Chauffeur-snor), en omdat er aan het einde toch zeker wel sprake is van een ontknoping, want niet alleen de hoofddader moet worden ontmaskerd. En waarom zaten er ook alweer zoveel passagiers met bekende namen in de bus?

De lachende eland  is een aanrader voor liefhebbers van de Vlaamse thriller, want of er nu wel of geen Vlaming schuilgaat achter de naam Sten Treland, wat betreft de sfeer is De lachende eland  in ieder geval geen typisch Scandinavische thriller.