Lezersrecensie
Een zoektocht naar de waarheid
De Camino vertelt het verhaal van Lotte Bonnet, die besluit de Camino te lopen, precies een jaar nadat haar man Emil zelfmoord pleegde op datzelfde traject. De vraag waarom hij dit deed vormt de rode draad in het verhaal.
Wat ik waardeerde, is dat je meer leert over de oorlog in Joegoslavië, een onderwerp waar ik weinig van wist. Het boek biedt een indringend perspectief op de wrede keuzes die in een oorlog worden gemaakt. Waarom begaan sommige mensen gruwelijke daden? De auteur verwoordt treffend hoe sommige mensen tot zulke daden komen.
“[…] Ik keek op en zag een donkere spreeuwenwolk. De wolk was enorm en cirkelde minutenlang in alle vormen om me heen. Het waren duizenden spreeuwen die bewogen als een wezen. Meer nog: ze waren een wezen, want je zag en hoorde geen individuele vogels meer, je hoorde en zag enkel de gonzende zwerm. Hij was opgeslokt door de zwerm en was meegevlogen. Later had hij zich losgemaakt van de zwerm en was weer een individu, een mens met een eigen geluid en richting.”
— De Camino, p. 333-334
De schrijfstijl, met de brieven die door de hoofdstukken heen zijn verweven, voegt een bijzondere laag toe. In het begin vond ik het soms verwarrend wie wat schreef, maar aan het einde werd dit helder en logisch.
Ik vond het einde spannend en indrukwekkend. De manier waarop alle verhaallijnen samenkomen, vind ik knap geschreven. Hoewel ik het onrealistisch vond dat Lotte halverwege het boek meerdere keren bijna werd vermoord, maken de laatste pagina’s dit ruimschoots goed en geven het verhaal zijn kracht.
Wat ik waardeerde, is dat je meer leert over de oorlog in Joegoslavië, een onderwerp waar ik weinig van wist. Het boek biedt een indringend perspectief op de wrede keuzes die in een oorlog worden gemaakt. Waarom begaan sommige mensen gruwelijke daden? De auteur verwoordt treffend hoe sommige mensen tot zulke daden komen.
“[…] Ik keek op en zag een donkere spreeuwenwolk. De wolk was enorm en cirkelde minutenlang in alle vormen om me heen. Het waren duizenden spreeuwen die bewogen als een wezen. Meer nog: ze waren een wezen, want je zag en hoorde geen individuele vogels meer, je hoorde en zag enkel de gonzende zwerm. Hij was opgeslokt door de zwerm en was meegevlogen. Later had hij zich losgemaakt van de zwerm en was weer een individu, een mens met een eigen geluid en richting.”
— De Camino, p. 333-334
De schrijfstijl, met de brieven die door de hoofdstukken heen zijn verweven, voegt een bijzondere laag toe. In het begin vond ik het soms verwarrend wie wat schreef, maar aan het einde werd dit helder en logisch.
Ik vond het einde spannend en indrukwekkend. De manier waarop alle verhaallijnen samenkomen, vind ik knap geschreven. Hoewel ik het onrealistisch vond dat Lotte halverwege het boek meerdere keren bijna werd vermoord, maken de laatste pagina’s dit ruimschoots goed en geven het verhaal zijn kracht.
1
Reageer op deze recensie