Omgeving en personages geven het boek zijn kracht!

“Mijn verloren vrouw” gaat over Lenka en Josef die elkaar in oorlogstijd leren kennen en elkaar kort daarna moeten loslaten. Beide denken dat hun echtgenoot in de oorlog is overleden, tot ze elkaar ruim 60 jaar later weer tegenkomen op de bruiloft van hun kleinkinderen. Het boek is vanaf hoofdstuk 1 spannend: Het verraad de afloop, maar niet de weg ernaar toe. Tot de laatste pagina blijft het spannend welke informatie nog wordt verteld door de schrijfster.

Sterk aan het boek vind ik de manier waarop personages en de omgeving worden omschreven. Kleur komt binnen elk deel van het verhaal terug en is een verbindende factor. De manier van omschrijven zorgt ervoor dat alles tot leven lijkt te komen, waardoor ik de vreugde en pijn van personages kon voelen. Dit was het heftigst toen Josef inzicht gaf in brieven die hij naar Lenka had gestuurd tijdens en na de oorlog. Deze brieven zijn nooit bij haar aangekomen. Het einde van het boek is nogal abrupt. Ik ben nieuwsgierig hoe Josef en Lenka hun laatste tijd met elkaar besteed hebben en wat ze elkaar hebben verteld. Aan de andere kant vind ik het wel een mooi einde: Na ruim 60 jaar gemis zijn ze eindelijk weer herenigd, hetgeen waar ze zolang naar verlangd hebben.