Blijf bij me in het donker

Aangezien ik het eerste deel in deze duologie - Het licht in jou en mij - echt een van de mooiste en beste boeken vond die ik in 2023 las, moest ik het tweede deel ook oppakken. Ik vond ook dit boek echt ontzettend prachtig en goed geschreven.

Als ik Jacodine niet had gekend, dan had ik dit boek waarschijnlijk niet opgepakt: ik heb namelijk echt he-le-maal niks met paarden. En dan bedoel ik ook echt niks. Ik ben niet anti paarden, maar ik denk dat ik qua persoonlijkheid en interesses toch wel lijnrecht tegenover paardenliefhebbers sta. En toch heeft Jacodine het voor elkaar gekregen mij na drie hoofdstukken te laten huilen om een paard. Ik noem dat talent.

Nee, even zonder grappen. Het boek is dus echt heel goed en emotioneel geschreven. Ik zat meteen vanaf de eerste pagina echt heel goed in het verhaal en werd ook echt geraakt door de emoties van de hoofdpersoon. Deze ervaring had ik ook al bij de andere boeken van Jacodine die ik las, of de personages nu wel of niet gelijkenissen met mij vertoonden. In het eerste boek van deze duologie was ik vooral geraakt door herkenning, erkenning en verspreiding van bewustwording en ditmaal werd ik gewoon echt geraakt door hoe goed Jacodine personages en emoties kan schrijven.

Twee van de drie grootste bijrollen in dit boek waren in het eerste boek de hoofdpersonen (en daar had deze hoofdpersoon een bijrol), dus die hadden weinig extra karakterontwikkeling nodig en dat was heel fijn. Het is niet per se noodzakelijk om het eerste boek gelezen te hebben, maar je snapt bepaalde opmerkingen en handelingen van de bijrollen wat beter als je dat wel doet. De hoofdpersoon maakte in dit boek toch wel een goede ontwikkeling door en ik denk dat het voor veel jongeren daarmee een helpend boek kan zijn. Na het overlijden van het paard van de hoofdpersoon raakt zij in een depressieve periode, waar ze maar lastig uit komt, maar gedurende het boek vecht ze om haar leuke leven en positieve instelling terug te krijgen. Ik vind dat dit echt heel goed en mooi omschreven is. Ik had het ergens ook wel mooi gevonden als er nog een boodschap van 'het krijgen van professionele hulp bij zoiets is heel erg goed en niks om je voor te schamen' in had gezeten, maar dit was zeker niet noodzakelijk voor het verhaal.

Wat ik ook erg leuk vond was dat dit boek verschillende elementen van de Surinaamse cultuur bevat, aangezien de familie van de hoofdpersoon deels Surinaams is. Ik ben zelf niet zo bekend met die cultuur (en probeer stereotypen zo min mogelijk voor waar aan te nemen), dus ik vond het erg leuk om middels dit boek daar wat meer over te leren (over de gebruiken, eten en tradities, bijvoorbeeld).

Hoewel ik over het algemeen niet zo ben van de YA boeken waarin romantiek een redelijke tot grote rol speelt, vond ik de romantiek in dit boek leuk om te lezen. Het ging namelijk verder dan het oppervlakkige 'je kunt alleen maar gelukkig zijn als je een vriendje hebt' en liet echt zien dat de lijn tussen vriendschap en liefde heel dun is, maar ook dat vriendschap een erg belangrijke basis is voor liefde. Ik vond het echt heel mooi om te lezen hoe deze twee personages zich apart van elkaar en tegelijkertijd naar elkaar toe ontwikkelden.

Lang verhaal kort: ik ben gewoon fan van Jacodine! De boeken die ze schrijft zijn goed onderbouwd, bevatten een diepere laag en een duidelijke boodschap van bewustwording en kunnen daardoor positief bijdragen aan onzekerheid onder jongeren (en volwassenen, laten we eerlijk zijn). Ik vond dit boek ook weer echt ontzettend mooi en ontroerend en ben erg benieuwd naar een volgende boek!