Donkere wolken vol confetti

Dit is het tweede boek dat ik lees van Monica en ik vond het wederom erg leuk - sterker nog, ik vond deze beter dan de eerste die ik las!

Hoewel ik veel YA boeken lees, staat het YA Contemporary genre nooit zo hoog op mijn lijstje. Het zijn vaak boeken die net iets te belerend op me overkomen en daar hou ik niet zo van...

Echter, het vorige boek van Monica gaf me zeker niet zo'n gevoel en deze ook niet! Monica werkt zelf in de jeugdzorg en verwerkt haar specialistische kennis over jeugdproblematiek in haar verhalen, waardoor de verhalen meer gebaseerd zijn op eigen ervaringen dan op 'de blik van buitenaf'/'de blik van een volwassene' en dat scheelt ontzettend veel in de leeservaring. Het maakt dat de boeken op een of andere manier gewoon oprechter voelen, omdat ze meer geschreven zijn vanuit gevoel en bewustwording dan vanuit een soort verantwoordelijkheidsgevoel denk ik.

Het verhaal wordt verteld vanuit drie verschillende perspectieven, drie jongeren (meiden). Al deze personages zijn op een of andere manier aan elkaar verbonden en kennen elkaar of leren elkaar kennen gedurende het verhaal. Ik ben sowieso alijd al fan van verhalen met meerdere vertelperspectieven, omdat het verhaal dan van meerdere kanten wordt belicht. Als er namelijk iets is waar ik niet tegen kan - zowel in verhalen als in het echte leven - is het (onnodige) miscommunicatie, want PRAAT DAN GEWOON MET ELKAAR DOE NIET ZO MOEILIJK. Nou moet ik even heel eerlijk gaan zijn Monica (sorry ;)): ik vond dat dit thema wel in het boek verwerkt zat en ik raakte er licht geïrriteerd door, MAAR! Voor de boodschap van het verhaal was het wel heel relevant dat er enige vorm van miscommunicatie (of gewoon geen communicatie) was tussen de verschillende personages en dat maakte dat ik het minder erg vond. Het is namelijk echt geen incorrecte afspiegeling van de realiteit, want ik denk - en weet ook uit eigen ervaring - dat er in het dagelijks leven ontzettend veel miscommunicatie is en er dus veel onnodige conflicten ontstaan. Vind ik dat net zo irritant als lezen over dit onderwerp? JA HOU ERMEE OP! Maar dus wel realistisch. Goed, terug naar de recensie.

Twee van de meiden in de hoofdrol hebben serieuze problemen en ook dit vind ik heel goed neergezet en uitgewerkt. Een van de meiden wordt slecht behandeld door haar vriendje en probeert dat recht te praten, omdat ze zich niet geliefd voelt door anderen (en slechte aandacht is beter dan geen aandacht) en de ander heeft een moeder met een zware depressie (zo lijkt het in ieder geval) en moet voor haar kleuterbroertje zorgen, geld verdienen bij drie baantjes en het hele gezin boven water houden. Mijn hart brak echt tijdens het lezen van beide verhalen (echt een verhaal om je op te vrolijken is dit niet), maar dat betekent wel dat het ontzettend goed geschreven is. Ik voelde letterlijk mee met de personages. Het lastigste om te lezen vond ik dus het gebrek aan vertrouwen dat beide personages hadden, waardoor ze niet met hun verhalen naar iemand anders durfden te gaan en niet uit de situatie gehaald konden worden. Ook hierbij denk ik dat dit vaker de realiteit is dan we denken en misschien is dat naïef (nieuws ontwijken is makkelijker dan er actief naar op zoek gaan), maar zulke boeken zijn wel echt een eye-opener.

Ik denk daarom dat dit een erg belangrijk boek is om te lezen: om een reality-check en eye-opener te krijgen (het leven kan ook voor jongeren heftig zijn!!), maar zeker ook voor jongeren in een soortgelijke situatie of jongeren die vrienden hebben van wie ze vermoeden dat ze in een soortgelijke situatie zitten. Ik raad hem in ieder geval zeker aan (maar wel als je goed in je vel zit!).