Klassieke nostalgie krijgt een vervolg

De Drakentroon is het eerste deel van de trilogie Heugenis, smart en het sterrenzwaard van Tad Williams. Alhoewel het een trilogie is, bestaat de reeks uit vier delen. Omdat het afsluitende deel zo lijvig was, heeft men dit in twee delen uitgegeven. Niet dat de andere delen dun zijn: deel 1 telt in de moderne druk bijna 900 pagina’s. En hiermee hebben we meteen een belangrijk kenmerk van de boeken van Williams te pakken. De man schrijft stevige boeken in alle opzichten.

De Drakentroon is klassieke epische fantasy in haar ultieme vorm: lijvig, met veel (liefst duistere) magische elementen, lange zinnen vol met bijvoeglijke naamwoorden – om de sfeer goed te vangen en geen detail onbesproken te laten–, veelvoudige perspectiefwissels en een dolende rode draad die niet zozeer de actie volgt maar bovenal de sfeer van de ingenieus geschapen wereld. Voorts ontbreken natuurlijk de queeste (rondreis) niet, komen er zoveel personages in voor dat het de lezer duizelt en is de hoofdpersoon geen echte held. Allemaal ingrediënten die voor de echte kenner en liefhebber van dit genre onontbeerlijk zijn.

De Drakentoon is geen nieuwkomer, maar een vertrouwde vriend. Het boek kwam in de VS uit in 1988 en werd in 1992 voor het eerst in het Nederlands vertaald door icoon Max Schuckart. Luitingh-Sijthoff heeft deze mooie heruitgave op de markt gebracht omdat in 2017 een vervolg op deze serie verschijnt. De eerste drie delen (dus vier boeken) worden in etappes uitgegeven. Hoog tijd om ons geheugen op te frissen.

Het verhaal is niet erg ingewikkeld, vrij voorspelbaar en komt buitengewoon langzaam op gang. Het boek bestaat uit drie delen: Simon Uilskuiken, Simon Pelgrim en Simon Sneeuwklok. De hoofpersoon Simon is een weesjongen van 14 jaar. Hij is een simpele koksjongen en woont in het middeleeuws aandoende kasteel van Hayholt. Zijn hele leven lang droomt hij al van avontuur. Hij is dan ook blij als hij de tovenaarsleerling mag worden van de verstrooide doctor Morgenes. Zijn geluk is van korte duur want als de koning sterft, staat zijn leven helemaal op zijn kop. Als hij moet vluchten door de ondergrondse gangen en het echte avontuur eindelijk lijkt te beginnen, draalt hij aanvankelijk heel erg. En is een leven vol avontuur wel zo glansrijk als hij had gehoopt? Misschien niet, maar Simon zet door. Van een wat dromerige, misschien zelfs klungelige, tiener groeit Simon Uilskuiken uit tot een zelfverzekerdere jongeman dan hij ooit had durven dromen. En met iedere stap die Simon samen met zijn vrienden zet, leert de lezer een ingenieuze magische wereld kennen.

Voor een kleine 900 pagina’s lijkt dit op het eerste een flinterdun verhaal, maar gek genoeg is dit niet het geval. Het is tenslotte niet voor niets een klassieker. In Drakentroon draait het om de sfeer plus de worldbuilding die in ieder detail lijkt te kloppen en met de pagina meer tot leven komt. Veel personages worden uitgebreid geïntroduceerd voordat het verhaal weer verder gaat. Niet het avontuur of zelfs de sympathieke Simon maken dit tot een pageturner, het is het kloppende hart dat zo aanstekelijk werkt. Het boek heeft geen vaart en die traagheid wordt versterkt door de taal die erg log is door alle bijvoeglijke naamwoorden, maar toch wil je weten hoe het verder gaat en waarom Simon op het einde de spiegel laat vallen en zijn hoofd in zijn handen verbergt. Op naar deel 2!

Een beoordeling van dit boek is niet eenvoudig. Taal, opbouw, stijl en perspectief: echt alles aan dit boek is klassiek. Lange zinnen zoals: Op deze uitgelezen dag was er een ongewone activiteit diep in het sluimerende hart van de Hayholt, in de verbijsterende doolhof van stille gangen van het kasteel, in de cellen van de monniken en de vochtige, beschaduwde vertrekken, zie je alleen nog in oude boeken of in klassieke fantasy. Is het nog van deze tijd? Misschien niet, maar er zijn duizenden fans die helemaal opleven van deze heerlijke nostalgie.