Drakenkoning, geen koningsdebuut maar ook zeker geen draak

Drakenkoningin is het debuut van de Vlaamse An Janssens dat tot stand kwam nadat zij de schrijfwedstijd van de Luitingh Fantasy & MagicTales in 2013 won. Van dit verhaal zijn ondertussen twee delen uitgebracht en nummer drie verschijnt binnenkort. Hoog tijd om dit drakenavontuur eens onder vuur te nemen.

Het verhaal gaat over een IJzige wereld waarin een boze koningin met harde hand regeert over de mensheid. Eens in de honderd jaar kan iedereen die dat wil, haar troon bevechten. Ditmaal is het de beurt aan Thala, haar bloedeigen dochter. Thala is een ziekelijke prinses en hierdoor niet de meest voor de hand liggende kandidaat om deze zware klus te klaren. Maar niets is wat het lijkt in Drakenkoningin en al snel zien we dat Thala vele verborgen krachten heeft en zij de proeven beestachtig goed kan volbrengen.

Op het eerste gezicht doet het verhaal aan veel bekende bestsellers denken, maar de uitwerking is gelukkig erg origineel en zodoende komt het einde uiteindelijk toch nog onverwacht. Drakenkoningin is zeker geen alledaags drakensprookje. Janssens heeft in haar debuut een ingenieuze wereld vol fantasy geschapen. Met haar vlotte schrijfstijl weet zij veel vaart in het verhaal te brengen. Ze gebruikt veelal korte zinnen maar laat zien dat zij zich ook in de meer epische stijl niet verslikt.

De vaart is wat het verhaal kenmerkt. De proloog gaat voortvarend van start om in hoofdstuk 1 als een Franse TGV door te denderen met een verhaallijn die zevenhonderd jaar later plaatsvindt. Midden in deze actie wordt de hoofdpersoon Thala  al slapend geïntroduceerd waardoor je als lezer niet direct het gevoel krijgt dat het haar verhaal is. Dit komt later in het verhaal niet meer goed. Toch blijft de lezer geboeid door de ongebruikelijke elementen die in het verhaal zijn verwerkt. Gemene ijsdraken en doortrapte Gedachtenplanters, die een vreemdsoortige telepathie beheersen, zijn hiervan de meest sprekende voorbeelden.

Het perspectief is wisselend, iets wat in epische fantasy niet ongebruikelijk is. De lezer beleeft hierdoor het avontuur vanuit meerdere kanten. Verschillende gezichtspunten komen aan bod waardoor het tempo en de spanning constant op een hoog niveau worden gehouden. Helaas is de uitvoering te rommelig om goed te werken. De lezer ziet niet meteen vanuit welk oogpunt een hoofdstuk is geschreven en meer dan eens is er een wisseling binnenin een alinea, wat verwarrend werkt.

In Drakenkoningin wordt het verhaal voortgestuwd door de gebeurtenissen en de lezer hobbelt samen met de personages mee. Door het hoge tempo raak je daardoor als het ware buiten adem. De duidelijkheid van het waarom de dingen gebeuren ontbreekt omdat de acties uit de lucht vallen (vaak letterlijk) en de rode draad hapert, waardoor de prachtige, fantasievolle details ondersneeuwen. Dat is jammer want de vele perspectiefwissels binnen een hoofdstuk, hadden vrij eenvoudig herschreven kunnen worden. Ook had het verhaal aan kracht gewonnen als er iets meer rust was ingebouwd.

De personages komen door dit alles niet tot hun recht en blijven vlak. Bijpersonen worden veelal omschreven als “de lange man” of “de kleine vrouw” en zijn naamloos, terwijl de personages om Thala heen, ook niet echt een gezicht of geschiedenis krijgen. Bijvoorbeeld in het personage van de kwade koningin, die – zoals we in de proloog kunnen lezen - een zeer tragische figuur is, had meer diepgang gezeten.

Als laatste minpunt moeten de ontelbare 'tell'-woorden aangestipt worden. Wanneer de hoofdarts een markt betreedt ziet hij oranje sinaasappels, groene meloenen en gele bananen. Niemand in Drakenkoningin praat, maar men sist, puft en piept geërgerd, uitgeput of verbaasd. En de ontelbare malen dat het woord toen wordt gebruikt, is verbazingwekkend.

Het is een prachtige, sfeervolle tekening van Derk Venneman die veel te donker is afgedrukt waardoor de details verloren zijn gaan. Zonde, hier had meer in gezeten.

Drakenkoningin schept een intrigerende wereld vol mystiek en wordt met een veelal aangename vaart aan de lezer voorgeschoteld. Door de vele perspectiefwissels en het ontbreken van een heldere rode draad, sneeuwt dit verhaal onder in de IJsvlaktes waar het zich afspeelt. Ook had meer rust krachtiger gewerkt.

Toch is de nieuwsgierigheid naar het tweede deel gewekt. Er zit veel potentie in de wereld die Janssens heeft neergezet en hopelijk worden de personages warmer als zij afdaalt naar het zonnige zuiden in het vervolg: Drakentovenaar.