Stinken was nog nooit zo fijn

Suzie Ruzie en de stinkvinger is een van de zes prentenboeken die over dit Pippi-achtige meisje verschijnt en is geschreven door het duo Jaap Robben & Benjamin Leroy. Naast Suzie Ruzie en het schaartje ligt dit prachtig uitgegeven boekje op de planken van uw boekhandel, klaar om uit te vliegen. Suzie zoekt geen ruzie, ze is op zoek naar avontuur. Het tweetal Robben & Leroy schreef al meer boeken samen en met de ‘Suzie’-reeks hopen ze een jonger publiek aan te boren. En dat doen ze met hun kenmerkende gevoel voor humor-op-het-randje.  

In Suzie Ruzie en de stinkvinger past opa op. Dat doet de beste man niet zo heel erg goed. Hij ligt lekker te slapen en dat is misschien niet zo verstandig met de ondernemende en verfrissend stoute Suzie in de buurt. Suzie verzint een spel: ‘raad eens wat je ruikt’, waarbij Hond drie geuren aan haar moet laten ruiken terwijl Suzie een blinddoek draagt. Als Suzie alle drie de heerlijke geuren heeft geraden is het haar beurt. Hond krijgt de blinddoek om en Suzie zoekt iets wat vreselijk stinkt. Hond valt bijna flauw. Hond verliest en dan is het tijd voor het tweede spel: “raad eens wat je proeft”. Als Hond dat maar overleeft…  

In dit deel, dat over de avonturen van de levenslustige Suzie met haar ontwapenend grote ogen is geschreven, zit iets minder inhoud dan in Suzie en het schaartje, maar is door de bondige, dichtende taal en de ongelofelijk gedetailleerde tekeningen, die met een kennersoog voor kindertroep zijn getekend, meer dan de moeite waard.  

De inhoud is op het eerste oog een beetje vreemd. Suzie steekt haar vinger in haar navel en houdt het onder de neus van Hond. Bij de volwassen lezer gaan nu wellicht alle noodremmen in het hoofd af en rode lichten beginnen gevaarlijk te flikkeren. Moet dit kunnen? Of is onze preutsheid een slechte raadgever?   En als je een vraag hebt waarop je het antwoord niet weet, kun je die het beste stellen aan de ultieme kenner, in dit geval een hele klas vol met kleuters die ook heerlijk stinkende navels hebben.  

De kenners vonden het boek ronduit hilarisch. Ze vertelden elkaar over hun eigen stankje, terwijl een enkeling wat beduusd begon te navelstaren. De tekeningen werden aandachtig bestudeerd. Ieder detail werd nader bekeken en uitgebreid besproken. En alles was zo ontroerend herkenbaar: Opa die een oppasdag heeft en niet zo goed oplet als mama, de troep in de kamer, de gezelligheid in huis en het stoute gedrag van de toch ontzettend lieve Suzie. Want stout, dat waren ze zelf ook weleens.  

De juf was helemaal blij met de boeken van Suzie en beloofde ze nog vaak voor te lezen. “Eindelijk een meisjes-Dik-Trom en een keer geen jongen. Pietje Bell hebben we nu wel gehad,” verzuchtte ze. “Heerlijk dit.”  

Het is een goed gebruik om in een kinderboek iets over de illustraties te zeggen. Maar bij dit duo werkt het anders. Robben & Leroy maken het boek samen. Hier is geen sprake van een leuk plaatje bij een verhaal. Het boek is één: de tekeningen zijn het verhaal en het verhaal is het meisje met de gele laarsjes en de grote ogen. Onlosmakelijk verbonden. (Al moet gezegd dat Robben nooit een penseelstreek op papier zet en dat is waarschijnlijk maar beter ook. En het idee voor dit verhaal kwam ook van hem. Zijn zus mocht vroeger graag een stinkvinger onder zijn neus houden en dan roepen: “Raad eens wat je ruikt?”)  

Hopelijk heeft Robben nog meer jeugdtrauma’s en worden de komende vier delen net zo vermakelijk als de Stinkvinger.   Al met al was dit een leerzaam navelstaren. Het duo Robben & Leroy is een ijzersterk duo waar we hopelijk nog veel van gaan horen, zien en ruiken.