Nostalgie voor de jeugd van een ander

Heb deze bundel in een ruk uitgelezen (in minder dan een uur?). Ik ga er zeker nog een keer naar terug, gewapend met een vulpotlood, maar bij deze mijn eerste ervaring:
Laport maakt me nostalgisch voor een jeugd die ik nooit (bewust) gehad heb. Ik ben nooit zorgeloos opgegroeid maar op de een of andere manier doen de gedichten me vooral terugdenken aan de positieve momenten van mijn jeugd, terwijl ik normaliter alleen de slechte momenten kan opnoemen. Rondrennen met kinderen uit de buurt, met mijn arm uit de kom in het klimrek, snoep, een ouderwetse schaafwond. Dat zijn associaties die ik krijg. En dat wisselt binnen de bundel heel mooi af met momenten uit het volwassen leven, vind ik. Het bewust zijn van je sterfelijkheid als mens, het verliezen van die ander, verliefdheid als twee kersen; het zijn allemaal thema's die zo universeel zijn, maar Laport brengt ze heel persoonlijk. Het voelt alsof ik de lyrische spreker leer kennen, op een intieme maar comfortabele manier. Verder hou ik heel erg van de manier waarop Laport met tijd en tijdsaanduiding speelt, dat zorgt voor leuke wendingen. Ik vind het trouwens paratextueel ook echt mega goed in elkaar zitten, de layout complimenteert de schrijfstijl echt goed. Als laatste nog de opbouw, het voelde echt als een soort zee, golf na golf vol nostalgie en emoties. Al met al, heel erg goed.