Verslavend goed

Ester Naomi Perquin (1980) is vooral bekend als dichteres, ze publiceerde drie dichtbundels waarmee ze verschillende poëzieprijzen won, waaronder de VSB poëzieprijs voor Celinspecties, haar derde bundel. Binnenkort in dit Theater is een bundeling van columns die verschenen in De Groene Amsterdammer. De opzet is simpel; de verhalen staan op alfabetische volgorde en zijn 1,5 pagina lang. Er worden kleine gebeurtenissen beschreven en er is altijd maar een paar personages. Het zijn korte ‘snapshots’ van het alledaagse leven, beschreven met veel humor.

Die korte lengte heeft als voordeel dat als er een keer een verhaal tussenzit dat minder goed bevalt het ook zo weer voorbij is. Maar het is vooral heel knap dat Ester Naomi Perquin, zo veel kan zeggen met zo weinig woorden. Veel verhalen blijven nazinderen. Haar achtergrond als dichteres komt vaak naar voren; ze beschrijft kleine gebeurtenissen poëtisch mooi. Sommige verhalen laten je anders naar je eigen omgeving kijken zoals het verhaal ‘Gerucht’ over de geluiden van de buurt. De meeste verhalen zijn herkenbaar, maar het is knap hoe Perquin het onder woorden weet te brengen. Zoals in het verhaal ‘Bob’:

"’s Middags trok ik de koelkast open en staarde naar een pak yoghurt. Het was zo’n onwaarschijnlijk tastbaar object, dat pak yoghurt, en het stond er op zo’n intimiderende vanzelfsprekende manier, dat ik er intens somber van werd. Probeer dát maar eens uit te leggen, als men vraagt hoe het met je gaat. Dat je je, in een wereld vol oorlog en ellende, hoogstpersoonlijk laat ontmoedigen door een pak yoghurt. En dat je je daar vervolgens weer om gaat schamen."

Andere verhalen zijn vooral heel erg grappig. Door de glanzende fullcolour pagina’s had de folder wel iets weg van een erotische catalogus. Vreemde hulpstukken en apparaten waarvan je denkt: ‘Leuk, maar waar moet het in?’ Al ging het in dit geval uitsluitend om zaken die mijn leven ‘als senior’ zouden vergemakkelijken. Uit: Bad.

De verhalen zijn verslavend, je belooft jezelf: nog ééntje om het af te leren. Waardoor de bundel veel te snel uit is. Maar dan lees je hem gewoon nog een keer, want dat verdient deze bundel zeker. Hopelijk horen we nog veel meer van Ester Naomi Perquin, of dat nou in proza- of dichtvorm is.