Lezersrecensie
1991
Vandaag deel ik mijn recensie over 1991. In de zomer van 1991 verdwijnt er een jongen van een zomerkamp op Terschelling. Er wordt een hele tijd naar hem gezocht, maar hij wordt nooit gevonden. 11 jaar later in de zomer van 2002, gaat Basha naar datzelfde stomme kamp. In de bus op de heenweg hoort ze al verhalen over de verdwenen jongen en in haar stapelbed staan vreemde tekens gekrast. Ze wordt nieuwsgierig en samen met haar nieuwe vriend Tibbe gaat ze op onderzoek uit.
Ik weet nog na het lezen van het eerste deel van de De zeven sleutels dat ik zo enorm baalde dat ik de wauwfactor (volgens mij als enige lezer in Nederland) miste. (Deze recensie wordt echt wel vet positief, niet schrikken, ik moet alleen mijn recensie effe inleiden). In ieder geval, dat Tom een goede schrijver is dat wist ik wel meteen, dat hij zijn fantasie / ideeën goed op papier kon krijgen ook. Toch mistte ik daarbij het wauw gevoel. MAAR, (dit is een leuke maar!) dit boek, wauw.
Het begint al bij de omslag, de omslag van Paco Vink vraagt erom om opgepakt te worden in de winkel. Er zitten zoveel details in verwerkt, dat de omslag ook na het lezen nog interessant blijft om te bekijken. Dan het verhaal. Vanaf de eerste hoofdstukken krijgt de auteur het voor elkaar om de lezer mee te nemen in een super spannend en origineel verhaal. De schrijfstijl van Tom is vlot, spannend en hij heeft zo zijn eigen vertelwijze waardoor je het boek eigenlijk niet meer kunt wegleggen. De leuke details, de uitwerking van de gedachtes van Basha waardoor je haar heel goed leert kennen en de gekozen manier om jonge lezers met een detective verhaal (het is meer dan dat, maar toch) kennis te laten maken, maken dit boek gewoon een heel fijn geschreven boek. Zelfs, zonder spoilers is dit lastig uitleggen, een bepaald aspect van het boek dat ik in andere boeken nooit kan waarderen, kon ik dat in dit boek wel. Geen idee hoe Tom het voor elkaar heeft gekregen… misschien omdat ik ook BIJNA een spiegelkind was geweest.
‘Tibbe glunderde net zo hard als ik. ‘Goed werk, Spiegelkind.’’
Ik weet nog na het lezen van het eerste deel van de De zeven sleutels dat ik zo enorm baalde dat ik de wauwfactor (volgens mij als enige lezer in Nederland) miste. (Deze recensie wordt echt wel vet positief, niet schrikken, ik moet alleen mijn recensie effe inleiden). In ieder geval, dat Tom een goede schrijver is dat wist ik wel meteen, dat hij zijn fantasie / ideeën goed op papier kon krijgen ook. Toch mistte ik daarbij het wauw gevoel. MAAR, (dit is een leuke maar!) dit boek, wauw.
Het begint al bij de omslag, de omslag van Paco Vink vraagt erom om opgepakt te worden in de winkel. Er zitten zoveel details in verwerkt, dat de omslag ook na het lezen nog interessant blijft om te bekijken. Dan het verhaal. Vanaf de eerste hoofdstukken krijgt de auteur het voor elkaar om de lezer mee te nemen in een super spannend en origineel verhaal. De schrijfstijl van Tom is vlot, spannend en hij heeft zo zijn eigen vertelwijze waardoor je het boek eigenlijk niet meer kunt wegleggen. De leuke details, de uitwerking van de gedachtes van Basha waardoor je haar heel goed leert kennen en de gekozen manier om jonge lezers met een detective verhaal (het is meer dan dat, maar toch) kennis te laten maken, maken dit boek gewoon een heel fijn geschreven boek. Zelfs, zonder spoilers is dit lastig uitleggen, een bepaald aspect van het boek dat ik in andere boeken nooit kan waarderen, kon ik dat in dit boek wel. Geen idee hoe Tom het voor elkaar heeft gekregen… misschien omdat ik ook BIJNA een spiegelkind was geweest.
‘Tibbe glunderde net zo hard als ik. ‘Goed werk, Spiegelkind.’’
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Nikkileest
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
