Zoethout

Amber is een twintiger die net haar intrek heeft genomen in een oud huurhuis. Het huurhuis bevindt zich in een steeg waar de sociale controle hoog lijkt, al is de uitwerking daarvan niet altijd even wenselijk of vriendelijk. Ze vindt in het huisje oude kindertekeningen die verontrustende taferelen laten zien. Ze besluit op onderzoek uit te gaan, wat blijkt, het kind dat vroeger in het huis woonde is op zeven jarige leeftijd verdwenen en nooit terug gevonden. Amber komt steeds meer te weten over het kind, Sonja, en de waarheid komt steeds verder naar boven.

‘Soms noemt mama de mensen buiten de deur: uitschot, geboefte, crapuul, schorriemorrie. Woorden waar ik rillingen van krijg maar ook een tekening bij wil maken.’

Dit boek bevat niet alleen hoofdstukken met het perspectief van Amber, maar ook met dat van haar buurvrouw Cecile, zij woonde al in het huis ten tijde van de verdwijning. Daarnaast lees je ook hoofdstukken met de perspectieven van Sonja en de plaatselijke roddelgroep (zo noem ik ze maar even om ze te omschrijven). Door al deze perspectieven is het verhaal heel gelaagd en kom je steeds meer te weten over hoe Sonja’s leven eruit zag en haar verdwijning.

Het verhaal is spannend en het duurt even voor duidelijk wordt dat er precies allemaal aan de hand was en wat er met Sonja is gebeurt, maar het verhaal voelt nergens te traag aan. Wat er uiteindelijk allemaal aan de hand was is heftig en zwaar en kan denk ik best wel gevoelig liggen, maar de auteur heeft er een mooi, sluitend verhaal van gemaakt.

Er wordt gebruikt gemaakt van een Vlaamse schrijfstijl en spreektaal, hier moest ik even aan wennen, maar dit hoort wel echt bij dit verhaal en bepaalde de personages dit er in voor komen.

‘… soms is een wijk een loodzware deken, verstikkend log. Soms is een wijk een pak miserie.’

Mooi boek!