Lezersrecensie
Realistisch karakterportret waarin familieverhoudingen een belangrijke (vormende) rol spelen
⭐: 3,5
We volgen Mona op drie momenten in haar leven: op haar 9e (wanneer haar moeder omkomt in een auto-ongeluk en haar vader al snel een nieuwe vrouw krijgt), 24e (wanneer ze dramaturg is en een liefdesrelatie krijgt) en tot slot 35e.
Wat kan Op de Beeck goed schrijven! De vertelstem groeit mee met Mona en alles is realistisch geschreven waardoor je in haar hoofd zit en snapt hoe zij in elkaar zit en wat haar vormt. Ook de bij-personages voelen als uit het leven gegrepen. Zonder gebruik te maken van stereotypen schets de auteur zeer karakteristieke personages die authentiek voelen, maar tegelijkertijd heel herkenbaar zijn uit het echte leven.
De schrijfstijl vond ik prettig en vlot, en er staan mooie zinnen en passages in. Hoewel ik het niet zou omschrijven als een humoristisch geschreven boek (zoals het werk van Fredrik Backman), zit er wel geregeld humor in, b.v. in omschrijvingen of in (het gedrag van) personages. Het taalgebruik is duidelijk Vlaams, maar ik ervoer als Hollander geen enkele hinder qua tekstbegrip – het heeft juist wel wat en geeft een ander gevoel.
Het tempo is vrij traag. Het was geen boek waarin ik constant door wilde lezen. Ook zou ik het geen “leuk” boek noemen, in de zin dat vooral ellende centraal staat en ik niet een enorme connectie voelde met personages. Dat is een smaakkwestie. Los van de vorig genoemde dingen vond ik het oprecht heel goed!
Ik zou dit boek absoluut aanraden als je op zoek bent naar een realistisch karakterportret waarin familieverhoudingen een belangrijke (vormende) rol spelen, en als je het niet erg vindt om over “unlikable” personages te lezen, want dit boek zit er vol mee, haha.
Tot slot wil ik een “waarschuwing” geven als je te maken hebt gehad met ziekte (van dierbaren). In het derde deel draait veel om ziekte, dood, en zijn er de nodige scènes in het ziekenhuis, ook met details, en dit vond ik behoorlijk naar en confronterend om te lezen (terwijl het voor mij al lang geleden is dat ik hier te maken mee heb gehad). Het is natuurlijk iets heel persoonlijks, maar ik wilde het toch even zeggen, voor het geval dat, dan kun je zelf een afweging maken.
We volgen Mona op drie momenten in haar leven: op haar 9e (wanneer haar moeder omkomt in een auto-ongeluk en haar vader al snel een nieuwe vrouw krijgt), 24e (wanneer ze dramaturg is en een liefdesrelatie krijgt) en tot slot 35e.
Wat kan Op de Beeck goed schrijven! De vertelstem groeit mee met Mona en alles is realistisch geschreven waardoor je in haar hoofd zit en snapt hoe zij in elkaar zit en wat haar vormt. Ook de bij-personages voelen als uit het leven gegrepen. Zonder gebruik te maken van stereotypen schets de auteur zeer karakteristieke personages die authentiek voelen, maar tegelijkertijd heel herkenbaar zijn uit het echte leven.
De schrijfstijl vond ik prettig en vlot, en er staan mooie zinnen en passages in. Hoewel ik het niet zou omschrijven als een humoristisch geschreven boek (zoals het werk van Fredrik Backman), zit er wel geregeld humor in, b.v. in omschrijvingen of in (het gedrag van) personages. Het taalgebruik is duidelijk Vlaams, maar ik ervoer als Hollander geen enkele hinder qua tekstbegrip – het heeft juist wel wat en geeft een ander gevoel.
Het tempo is vrij traag. Het was geen boek waarin ik constant door wilde lezen. Ook zou ik het geen “leuk” boek noemen, in de zin dat vooral ellende centraal staat en ik niet een enorme connectie voelde met personages. Dat is een smaakkwestie. Los van de vorig genoemde dingen vond ik het oprecht heel goed!
Ik zou dit boek absoluut aanraden als je op zoek bent naar een realistisch karakterportret waarin familieverhoudingen een belangrijke (vormende) rol spelen, en als je het niet erg vindt om over “unlikable” personages te lezen, want dit boek zit er vol mee, haha.
Tot slot wil ik een “waarschuwing” geven als je te maken hebt gehad met ziekte (van dierbaren). In het derde deel draait veel om ziekte, dood, en zijn er de nodige scènes in het ziekenhuis, ook met details, en dit vond ik behoorlijk naar en confronterend om te lezen (terwijl het voor mij al lang geleden is dat ik hier te maken mee heb gehad). Het is natuurlijk iets heel persoonlijks, maar ik wilde het toch even zeggen, voor het geval dat, dan kun je zelf een afweging maken.
1
Reageer op deze recensie