Allemaal willen we de hemel

Net de laatste bladzijden uitgelezen. Het heeft ongeveer twee weken geduurd om het uit te lezen en nu zit ik met een brok in mijn keel omdat ik direct de recensie wil schrijven.
In eerste instantie vond ik het saai. Hoewel het boek in 2008 is verschenen, zou je denken dat de auteur zelf de periode heeft meegemaakt waarover ze schrijft. Ze neemt me helemaal mee naar de tijd rondom de tweede wereldoorlog, naar hoe de mensen toen leefden en dachten. En om de personages te leren kennen, was tijd nodig. Die tijd nam ze en hoe goed dat was, blijkt naarmate het boek vordert.
Wat is goed en hoe goed is goed als het oorlog is. Wat doet oorlog met je? Het gooit alles overhoop. Je hele denken, inclusief normen en waarden, wordt onderhanden genomen. En stevig.
De personages laten dit perfect zien. En de gebeurtenissen laten dit perfect zien. Het wordt zo goed beschreven dat er geen enkele twijfel is ontstaan over de echtheid van wat er wordt geschreven. Het is fictie, maar elk detail kan zomaar echt zijn gebeurd en al die verhalen hebben ruimte gekregen in dit boek.
Allemaal willen we de hemel. Allemaal willen we het beste. Voor onszelf en voor onze dierbaren. En soms komt dat er heel vreemd uit te zien. Wat kan er nu nog het beste zijn?
Als Jef thuis komt van het proces, ligt daar de ongeopende brief van Ward. Als lezer weet je van de brief maar niet van de inhoud. Als lezer weet je van het proces. En de afloop.