Feelgood met een kritische noot.

Door het lezen van 'De vergeten vrouwen' en 'De nachtegaal' , twee indrukwekkende boeken, maakte ik kennis met Kristin Hannah. Daardoor had ik hoge verwachtingen van 'Als de wolven huilen'. Ik moest er wat inkomen, maar het leest al snel makkelijk weg. Toch viel het boek me wat tegen. De titel deed me denken aan veel informatie over hoe Alice met de wolven samenleefde, maar daar gaat het eigenlijk nauwelijks over. De schrijfstijl kwam af en toe wat kinderlijk over en ik had moeite met hoe de term autisme in het boek is verwerkt en keuzes rondom Alice die de hoofdpersoon maakt als gerenommeerd kinderpsychiater die niet klopt met de werkelijkheid. Ik kwam er achter dat dit boek in 2006 is uitgekomen. Dat verklaart veel. Kristin was toen nog een stuk jonger en in die tijd was er nog niet zoveel informatie over autisme beschikbaar als nu. Met deze nieuwe titel (Voorheen 'Alice, het wolvenmeisje'.) verdient het boek het eigenlijk om opnieuw te worden herschreven door Kristin met de ervaring die ze nu heeft als auteur. Overigens complimenten hoe Kristin is gegroeid in haar schrijven, aangezien ik de andere bovenstaande boeken heb gelezen en deze zijn zonder meer uitstekend geschreven en de personen zijn daar beter omschreven zonder herhalingen. Ik denk dat ze inmiddels ook meer duikt in de verhalen die ze nu schrijft. Wil je gewoon een feelgood boek lezen en word je niet belemmerd door kennis rondom autisme en (kinder)psychiatrie, dan kan je heerlijk wegzwijmelen bij dit boek. Maar daarom voor mij 3 sterren.