Een meer dan waardig slot van een verfrissend tweeluik

Let op: deze recensie bevat spoilers over het eerste deel in de ‘H@ck’-duologie, Het instituut

Nadat Holden en Prissy ontdekt hebben dat het gevaarlijke middel calmexine als grondstof voor het eten van alle burgers wordt gebruikt, zijn ze vastbesloten om de Nieuwe Leiders een halt toe te roepen. Broer en zus hebben beiden echter een andere manier gekozen waarop ze dit doel willen bereiken.

In het Cliffton Instituut heeft Holden ontdekt dat de ‘ideale’ wereld waarin hij leeft verre van dat is en ook de reden waarom: Sims. Een monitorsysteem dat alles en iedereen, wanneer het geactiveerd wordt, in de gaten kan houden en zelfs kan beïnvloeden. Maar volgens Prissy en haar hackersvrienden is Sims juist de oplossing van calmexine-probleem en alle andere hypocritische zaken. Wie van de twee, Holden of Prissy, heeft het bij het rechte eind? Holden wil koste wat het kost Prissy en haar vrienden stoppen en overtuigen van zijn gelijk, maar vecht hij wel tegen de echte vijand, en wie is dat? Wat er zal gebeuren wanneer Sims geactiveerd wordt weet niemand, maar elke beslissing staat gelijk aan een grote revolutie.

De kolonie is het tweede en laatste deel in het tweeluik van Young Adult schrijfster Mirjam Mous. Het eerste boek, Het instituut, was een verfrissend exemplaar in het genre van de futuristische thrillers en ditzelfde geldt voor het tweede deel. De combinatie van een Amerikaanse samenleving en Nederlandse gebruiken is ook hier duidelijk op te merken. Meer nog dan in het vorige deel verwerkt Mous confronterende zaken uit ons heden in deze thriller. Het zwart gat dat Twitter heet, ramptoeristen en zelfs een stukje van een pandemisch virus komen in het boek voorbij. Mous plaatst dit op zo’n manier in de plot dat het boek nóg realistischer wordt en op een zekere manier ook een confronterende spiegel voorhoudt. Voornamelijk de huidige klimaatcrisis krijgt een prominente rol en hierbij maakt Mous veelvoudig gebruik van subtiele knipogen:

‘Als ik het boek opensla, zie ik afschuwelijke camfies van allesvernietigende bosbranden. Op de laatste pagina zie ik mensen in het vliegtuig stappen omdat hun land niet langer bewoonbaar is. Ik heb altijd geleerd dat we nog op tijd waren omdat een Zweeds meisje de wereld had wakker geschud.’

De plot van het boek is daarnaast ook goed uitgewerkt. Waar Mous in het eerste deel meer aan de oppervlakte bleef, duikt ze met dit boek de diepte in. Er ontstaat een interessant contrast tussen de ruimtes in het verhaal, wat bijdraagt aan de spanning die steeds hoger wordt. Die nieuwe ruimtes worden door de auteur met weinig woorden omschreven, maar desondanks wordt in deze korte omschrijving vaak een idyllische sfeer gecreëerd die raakt aan Amerikaanse stereotyperingen:

‘De ingang van de goudmijn ligt nog geen driehonderd meter van de vleermuizengrot vandaan. Hij is dichtgetimmerd met twee planken in de vorm van een x.’

Door de combinatie van deze romantische natuurbeschrijvingen en het onheil dat ergens een keer zal toeslaan, ontstaat er een interessante spanning. Daarnaast is de uitwerking van de bijpersonages in De kolonie beter in vergelijking met het eerste deel. Waar in dat boek de personages soms erg veel op elkaar leken, zijn zij én de nieuw toegevoegde personen in dit verhaal beter uitgewerkt en persoonlijker. Als lezer is het makkelijker om ze beter te leren kennen, waardoor het begrip van en plezier in het verhaal vergroot wordt.

Met De kolonie heeft Mirjam Mous een meer dan een waardig einde geschreven aan deze serie, die je zeker gelezen moet hebben. Door de mix van de Amerikaanse en Nederlandse samenlevingen onderscheidt Mous zich van haar overzeese collega’s. De kolonie is een boek dat je met een onbehagelijk gevoel over de akelig realistische gebeurtenissen achterlaat.