Hilarische humor sleept je mee

Ken je iemand die vijf talen vloeiend kan spreken? Nee? Na het lezen van het boek Liberty: hoe ik een (best wel goede) spion werd van Andrea Portes ken je er wel een: Paige Nolan. Je kan dus wel zeggen dat Paige, de hoofdpersoon, een genie is. Ze spreekt niet alleen vijf talen, ze heeft ook de zwarte band in diverse vechtsporten. De ideale persoon voor een missie van een geheime Amerikaanse overheidsorganisatie. Dat vindt RAITH, een soort CIA of FBI, ook. Zij besluiten Paige naar Moskou te sturen waar ze Sean Raynes, een man die een aantal overheidsgeheimen openbaar wil maken, op moet sporen. Deze missie is ook voor haar van belang: als de missie slaagt wordt de zaak van haar verdwenen ouders heropend. Niets staat Paige in de weg en ze besluit naar Moskou te gaan.

De schrijfster hanteert een bijzonder aangename schrijfstijl, ze laat Paige namelijk tegen jou, als lezer, spreken. Je krijgt hierdoor het gevoel dat jij ook een rol in het verhaal hebt, zoals hier:    

‘Gefeliciteerd. Je bent op tijd voor de eerste dag van mijn missie. Operatie Opvallen Bij Raynes begint vanochtend. Luister, ik wil niet lullig doen, maar hierbij moet je op de achtergrond blijven. Anders zou je het kunnen verpesten.’

Of hier:    

‘Ik denk dat mijn vader daarom zo veel van haar hield. Het was alsof ze licht gaf. Hij was vriendelijker, serieuzer, beheerster. Zij was echt knetter. Denk aan Ruth Gordon in Harold and Maude. O, die heb je niet gezien? Nu meteen gaan bekijken. Serieus. Ik wacht wel.’    

Daarnaast deinst Portes ook niet terug voor de realiteit. Zo wordt er aandacht geschonken aan de benarde situatie in Syrië en de politiek in zowel de Verenigde Staten als Rusland. Deze serieuze onderwerpen worden afgewisseld met de hilarische humor van Liberty. Paige beschikt over een grappig soort sarcasme dat je regelmatig hardop doet lachen. Deze humor is ook zeker nodig, het boek zou anders te beladen worden met onder andere de verdwijning van Paiges ouders.    

Paiges ouders spelen overigens een grote rol in het boek. Door de verdwijning van haar succesvolle ouders groeit Paige snel op, waardoor ze soms iets te volwassen overkomt. Helaas zijn de overige personages niet erg uitgewerkt, zoals Paiges vrienden Uri en Katerina in Moskou. Daarnaast lijken sommige scènes onrealistisch, waardoor je Paiges acties soms met een korreltje zout moet nemen. Maar doordat het boek een spionageverhaal is passen deze scènes toch goed in het geheel. Hoewel het boek niet bepaald origineel is - het is haast een detectiveserie of James Bondfilm in boekvorm – levert het veel leesplezier op.    

Andrea Portes heeft een humoristisch spionageverhaal geschreven. Door haar vlotte zinnen en de hilarische humor, die je hardop doet lachen, kun je het boek vanaf zin één niet meer weerleggen. Portes is een schrijfster waar we hopelijk nog meer van gaan zien.