Veelbelovend boek mist originele twist

Wanneer zijn oudere broer plotseling overlijdt, is prins Alfehr de eerste in lijn voor de troon van het koninkrijk Castallan. Maar Alfie heeft altijd in de schaduw van zijn broer geleefd en hij weet niet of hij wel een goede kroonprins kan zijn. Vol boosheid en verdriet vlucht hij zonder iets te zeggen het land uit. Wanneer hij pas na drie maanden terugkomt, is hij is vastbesloten om zijn broer terug te halen. Maar daarvoor moet hij op zoek naar boeken vol met de duistere magie van de vijand.

Tijdens deze zoektocht komt hij Finn tegen. Voor Finn is haar magie haar identiteit: binnen een handomdraai heeft ze haar lichaam veranderd in dat van een ander. Wanneer Finn en Alfie gedwongen moeten samenwerken om het leven van een vriend te redden, bevrijden ze per ongeluk een eeuwenoude duistere magie. Ze moeten samen alles op alles zetten om het koninkrijk te redden van deze allesomvattende ondergang.

Het debuut Nocturna (tevens het eerste deel van een serie) van de Amerikaanse auteur Maya Motayne bevat een rijkdom aan thematiek en personages. Onzekerheid, eenzaamheid, verdriet en angst zijn er een aantal van. Ondanks dat Finn en Alfie totaal verschillende personages zijn, zoeken ze allebei naar bevestiging, en die vinden ze in elkaar. De vriendschappelijke relatie die ze met elkaar opbouwen, ontwikkelt zich heel subtiel en daar ligt een belangrijk deel van de waarde van het boek.

‘”Ik bedoel alleen te zeggen dat je niet de enige bent die wilde dat je iemand anders was. Daar was je niet alleen in, ook al voelde dat wel zo.” Zijn woorden dwarrelden neer op haar huid en bleven daar plakken, als sneeuwvlokjes. Het was nooit bij haar opgekomen dat littekens gedeeld konden worden, dat de last over twee in plaats van één paar schouders verdeeld kon worden.’

Daarnaast komt in het boek soms de culturele achtergrond van de auteur naar boven. Er zijn veel Spaanse woorden in het boek terug te vinden, zoals ‘maldito’ en ‘por favor’, net zoals een landkaart waarop de contouren van verschillende landen en continenten te herkennen zijn. Maar daar blijft het echter bij. De personages en de omschrijvingen van de ruimte laten niets van deze multiculturaliteit zien, wat een gemiste kans is.

De schrijfstijl die Motayne hanteert is levendig. Het boek bevat veel actie, voornamelijk in de tweede helft, maar er is ook ruimte voor uitgebreide omschrijvingen die een beeldende sfeer oproepen:

‘De ringen van de hoofdstad doemden voor hem op; van de slonzige taveernes die zich in de Pizca weerden tegen de zeebries tot de statige haciënda’s met gebrandschilderde ramen en glooiende adobedaken verder landinwaarts. Daarachter torenden in de verte de bergen op.’

De auteur maakt gebruik van drie perspectieven, soms zelfs binnen één hoofdstuk. Toch lijken deze perspectieven naadloos in elkaar over te gaan, wat ervoor zorgt dat het boek prettig leest. Hierin is ook te zien dat de auteur enige tijd als assistent-redacteur bij een uitgeverij heeft gewerkt. De verhaallijn van het boek is mooi rondgemaakt: aan het eind lijkt alles bij elkaar te komen voor een dramatisch en definitief slotakkoord. Beloftes die in het begin werden zijn gemaakt, worden nagekomen. Mysteries en problemen worden opgelost, maar toch blijft er ruimte over een tweede deel. Hierin ligt zowel de kracht als de zwakte van het boek. Door het gebruik van bekende fantasy-elementen én de afloop van het verhaal heeft het boek geen echt originele twist.

Nocturna is een veelbelovend eerste deel van een serie. Levendig taalgebruik, diverse personages en een flinke dosis spanning en actie: het boek bevat het allemaal. Maar waar het aan verschillende culturen en een originele twist ontbreekt, maakt deel twee dit hopelijk wel waar.