Waar rook is...

“Hallo, mijn naam is Kasih R., jullie zullen me verwarren met vluchtelingen die jullie van de tv kennen en mijn naam verkeerd of uit pure schaamte helemaal niet uitspreken. Jullie zullen een beetje twijfelen aan alles wat ik zeg en je ervan verzekeren dat jullie het beter weten. Misschien hebben jullie gelijk, net als ik."

In de dagen rondom een de start van een rechtszaak tegen een rechts-terroristische groep die in Duitsland nationaal gevolgd wordt en de bruiloft van een vriendin uit de achterstandswijk waar ze is opgegroeid deelt Kasih letterlijk met de lezer welke, vaak onderhuidse, ervaringen met racisme, discriminatie en uitsluiting zij en haar twee jeugdvriendinnen vanaf hun kindertijd meemaken. Of toch niet helemaal letterlijk? Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Kasih. Jeugdvriendin Hani lijkt soms haar sussende, naïeve zelf en vriendin Saya haar kwade, activistische zelf.

Schrijfster Shida Bayzar is hoe dan ook helemaal in de huid van Kasih gekropen. Zij neemt de tijd om haar getuigenis van het opgroeien in Duitsland als buitenlands meisje, vol verbetenheid en humor (om echte vriendinnen te kunnen zijn moet je toch minstens een jeugd en twee discriminatiecategorieën delen), hoogstpersoonlijk met jou te delen. Het verhaal leest vlot, ook door de prettige vertaling.

Dit boek lijkt niet geschreven om begrepen te worden, maar om percepties aan het wankelen te brengen. Is iets alleen waar als het echt gebeurd is? Durf je te zien dat je als lezer ook in meer of mindere mate veroordeelt? (Door alleen al het achteloze gebruik van woorden als achterstandswijk en buitenlands) Of is het makkelijker te denken dat mensen die zich gediscrimineerd voelen zich aanstellen?