Complex plot

Ilaria Tuti is naast schrijver ook schilder en illustrator. Haar eerste passie was schilderen, daarna volgde fotografie. Beide bepalen haar schrijven. Het helpt haar om van portretten tot personages te komen en van landschappen tot locaties. Als ze een verhaal verzint, doet ze dat via afbeeldingen. Dit levert haar suggesties, sfeer en thema's op. Er ontwikkelt zich in haar hoofd een verhaal dat ze omzet in tekst. De slapende nimf is het tweede deel van een serie over commissaris Teresa Battaglia, die begon met Kind 39.

De slapende nimf is de titel van een schilderij met daarop een meisje. Het is in 1945 geschilderd door Alessio Andrian. Het gezicht van het meisje verfde hij met een rode kleurstof die na analyse in een laboratorium menselijk bloed blijkt te zijn. De achterkleinzoon van de schilder had het doek gevonden en deze voor een taxatie aan een kunstgalerij toevertrouwd. Aangezien er menselijk bloed gebruikt is, wordt commissaris Teresa Battaglia ingeschakeld. Samen met inspecteur Massimo Marini gaan ze op onderzoek. Andrian is verworden tot een kasplant, die geen woord meer uitbrengt. Dus het onderzoeksteam moet naar andere aanwijzingen op zoek.

Het verhaal speelt zich af in Friuli en zijn valleien, met name in Val Resia (een deel van Friuli dat grenst aan Slovenië), een half uur rijden van de woonplaats van de auteur. Het gebied is rijk aan bossen. De bevolking verschilt genetisch van andere Europeanen. Ze hebben eigen tradities, een oude proto-slavische taal, eigen liedjes en eigen dansen, waarbij ze gebruik maken van muziekinstrumenten die uniek zijn in de wereld.

Hoofdpersoon Teresa is al over de zestig. Ze lijdt aan diabetes en begint steeds meer last te krijgen van geheugenproblemen, die ze probeert op te lossen door een notitieboekje te gebruiken. Ze is als sterke, koppige vrouw niet uit op medelijden, waardoor haar omgeving zich niet bewust is van haar zwakheden. Zij leeft voor haar werk en heeft een hechte band met haar half zo oude inspecteur Massimo Marini. Hun relatie is meer dan die tussen een commissaris die bevelen geeft en een inspecteur die ze moet opvolgen, het is er een van groot respect en vertrouwen. De jonge inspecteur is bijna als een zoon voor de kinderloze Teresa. Beide blijken complexe en dramatische personages, die moeten zien om te gaan met hun verleden. Teresa heeft het daar het moeilijkst mee.

Tuti heeft een flamboyante schrijfstijl, waarbij zij zich meer dan eens te buiten gaat aan hoogdravende, gekunstelde zinnen. Dit begint al met de eerste alinea van het eerste hoofdstuk:

‘De zon beitelde het gezicht van Massimo Marini uit en kroop tussen zijn wenkbrauwen, waardoor de kastanjebruine kleur in vuur en vlam werd gezet. Zijn voetstappen klepperden nerveus op straat, die omringd werd door geheime tuinen, verborgen voor de ogen door blinde muren. De hoogste takken van de magnolia’s ontsnapten aan de omheining en lieten hun bloemblaadjes vallen, die vlezig onder zijn zolen knerpten. Het was alsof hij levende dingen vertrapte; een tapijt van stervende wezens.’

Het onderwerp van het verhaal is zonder meer origineel te noemen. Ook de uitwerking is bijzonder. De schrijfster is echter te ver gegaan met haar vernuftigheid. De plot is aan het einde zo complex met zoveel twists en thema’s dat de lezer door de bomen het bos niet meer ziet; misschien wel toepasselijk in deze bosrijke omgeving, maar als lezer is het om tureluurs van te worden.

De slapende nimf wordt bestempeld als thriller, maar de problemen van de twee belangrijkste personages worden zo breed uitgemeten dat dit ten koste gaat van het thrilleraspect. Het is meer een psychologisch drama met een occulte component. Voor wie houdt van sjamanisme, heksen, mythen en mysteries in relatie tot drama, komt met dit boek zeker aan zijn trekken.