Thrillen op Sardinië

Suzanne Vermeer is het pseudoniem van de in 2011 overleden auteur Paul Goeken. Na zijn dood zijn een kleine vijftien thrillers onder dit pseudoniem verschenen. Wie de auteur is of auteurs zijn, wordt niet door de uitgever bekend gemaakt. Er bestaan behoorlijke verschillen tussen de na 2011 verschenen thrillers onder meer qua kwaliteit, schrijfstijl, structuur en het gehalte aan spanning. Hun overeenkomst blijft dat het ‘vakantiethrillers’ zijn. Het lijkt dan ook niet onwaarschijnlijk dat er meer dan een auteur onder dit pseudoniem verhalen aflevert.  

Het strandhuis gaat over Gemma, Patricia en Claire, die twintig jaar geleden dikke vriendinnen waren. Ze zijn echter uit elkaar gegroeid. Gemma is nu een succesvol schrijfster, die door haar uitgever naar zijn strandhuis in Porto Cervo is gestuurd om daar een volgend boek te schrijven. Patricia is lobbyiste en woont in Brussel; haar man Michael is onlangs overleden. Claire is als advocate werkzaam bij een prestigieus kantoor in Berlijn en hoopt partner te worden, hetgeen ten koste lijkt te gaan van haar huwelijk. Dit levert drie verhaallijnen op die uiteraard bij elkaar gaan komen. Alle drie krijgen zij berichten en cadeaus van dezelfde afzender, waarvan zij onafhankelijk van elkaar vermoeden dat deze door een hen bekend persoon uit hun gezamenlijke verleden gestuurd zijn. Een vierde hoofdpersoon is Teresa Maas die journaliste is bij een regionale Nederlandse krant. Zij flirt met Bas die bij de politie werkt om bij hem informatie los te peuteren. Zo komt zij op slinkse wijze meer te weten over een in een loods gevonden lijk.  

Het is duidelijk dat er relatie bestaat tussen de aanvankelijk vier losse brokken over de hoofdpersonen, die ook als zodanig gepresenteerd worden als delen met gebundelde hoofdstukken, voorafgegaan door de naam van desbetreffende hoofdpersoon. Het neemt nogal wat pagina’s in beslag om de huidige status van de vier vrouwen te beschrijven. Veel spanning levert dit aanvankelijk niet op; het feit dat ze klaarblijkelijk een gezamenlijk geheim hebben en dat de drie vriendinnen allen het gevoel hebben dat ze gevolgd worden, draagt hieraan nauwelijks bij. Wanneer op de helft van het boek de verhaallijnen bij elkaar beginnen te komen, komt de spanning er wel in.  

De ontknoping van het verhaal speelt zich af in Porto Cervo op Sardinië. Het is een door de auteur gemiste kans om deze bijzonder mooie omgeving niet in het verhaal te verwerken. Porto Cervo heeft immers luxe villa’s, fraaie shopping centers met elkaar verbonden door een houten loopbrug, waar winkels zijn van onder meer Louis Vuitton, Gucci, Prada, Versace en Cartier en waar men bij de Zamira Lounge heerlijke cappuccino kan nuttigen in fraaie pauwstoelen. Afgezien van een korte beschrijving van de pastelkleuren van de huizen, moet de lezer het doen met:

'Ze hadden de hele middag doorgebracht op een van de vele terrasjes aan de zonovergoten boulevard van Porto Cervo, en de cocktails hadden ervoor gezorgd dat ze zich eindelijk weer eens wat konden ontspannen.'

Waarschijnlijk is de auteur nooit in Porto Cervo geweest, want deze plaats heeft geen boulevard met terrasjes, zoals veel andere plaatsen aan zee wel hebben. Wellicht wordt gedoeld op de Promenade du Port van het shopping center, maar deze is toch van een andere orde dan een boulevard. Porto Cervo heeft nauwelijks strand; daar een strandhuis vinden zal niet meevallen. Voor het verhaal zelf is de omgeving op zich niet essentieel, maar een betere integratie van deze luxe locatie had het geheel wat kunnen opfleuren.  

De karakters van de hoofdpersonen zijn beter uitgewerkt dan in veel andere ‘Vermeers’ en ook de schrijfstijl is aanmerkelijk beter dan bijvoorbeeld in Super de Luxe. Veel verrassende plotwendingen zijn er niet, maar het verhaal op zich is verdienstelijk, waardoor de lezer benieuwd zal zijn naar de afloop. Liefhebbers van vakantiethrillers zullen dus ongetwijfeld genieten van dit boek.