De creatie van een true crime klassieker

De in 2016 overleden Michelle McNamara was een Amerikaans misdaadblogger. Ze voltooide een studie Master of Fine Arts in het schrijven van fictie. Ze schreef tv-pilots en scenario's, maar uiteindelijk koos ze voor haar passie true crime en begon ze de online blog True Crime Diary als middel om anderen te bereiken en details over zaken te delen. Haar keuze voor deze passie werd bepaald door de onopgeloste moord op de 24-jarige joggende Kathleen Lombardo in 1984 toen de schrijfster nog een tiener was. Deze moord vond plaats op een steenworp afstand van haar ouderlijk huis in Oak Park, Illinois. Een paar dagen na de moord liep ze naar de plaats delict en vond er de kapotte walkman van het slachtoffer.  

Ze speurde tien jaar naar een moordenaar en verkrachter die ze de bijnaam 'The Golden State Killer' gaf en die al eerder bekend stond als 'The Original Night Stalker' en 'The East Area Rapist' toen nog gedacht werd dat het om twee verschillende daders ging. Ze legde haar bevindingen vast in Ik zal verdwijnen in het donker. Helaas stierf ze voordat ze het boek voltooid had. Onderzoeksjournalist Billy Jensen en hoofdonderzoeker Paul Haynes maakten het boek in 2017 af. Ze schreven het laatste, korte deel van het uit drie delen bestaande boek en vulde de door haar voltooide hoofdstukken aan met gepubliceerde artikelen en niet-gepubliceerde opmerkingen. McNamara verzamelde een duizelingwekkende hoeveelheid informatie. Toen ze op 46-jarige leeftijd onverwachts in haar slaap overleed, had ze 3.500 aan de zaak gerelateerde dossiers verzameld plus tientallen notitieboekjes, gedigitaliseerde politierapporten en 37 dozen van de openbare aanklager van Orange County  

De Golden State Killer wordt verantwoordelijk gesteld voor 12 moorden, 45 verkrachtingen en meer dan 120 woninginbraken die in zowel Noord- als Zuid-Californië tussen 1976 en 1986 plaatsvonden. Zijn eerste misdrijf was waarschijnlijk een verkrachting in juni 1976 in Rancho Cordova, een voorstad van Sacramento. Zijn eerste moord vond twee jaar later plaats. In 1977 pleegde hij gemiddeld twee verkrachtingen per maand. Hij stal nooit geld of waardevolle spullen. In plaats daarvan nam hij eenvoudige voorwerpen mee, zoals ringen of manchetknopen. Daarnaast zou hij na zijn daad snacks uit de koelkast van het slachtoffer verorberen.  

In haar boek combineert McNamara haar diepgaande onderzoek met een indrukwekkende verteltrant. Tegelijkertijd is het een portret van een fanatiek speurder die slapeloze nachten doormaakt. Vaak blijven true crime verhalen beperkt tot de weergave van feitelijkheden. Door haar fictie achtergrond maakt McNamara er veel meer van. Ze beschrijft niet alleen de gruweldaden, maar ook het onderzoek en de effecten van die daden op de getroffenen: de angst en de blijvende pijn als gevolg van het ondergane geweld. Ze neemt de lezer mee naar het moment van de misdaad en maakt duidelijk hoe het zou zijn om wakker te worden met een verblindend licht van een zaklantaarn in je ogen en een man die boven je hangt en gromt dat hij je zal doden als je niet doet wat hij zegt. Ze slaagt erin om een balans te vinden tussen het oproepen van drama en het onnodig opnieuw pijn doen. Ondanks alle horror behoudt ze gevoel voor humor.  

In de epiloog van het boek spreekt McNamara de moordenaar aan. Ze fantaseert over het net dat ze heeft helpen spannen en dat zich uiteindelijk om de dader sluit. Ze schetst een scène waarin een auto voor zijn deur stopt en hij uiteindelijk gearresteerd wordt. Haar hoop werd op 24 april 2018 werkelijkheid, twee jaar en een dag na haar overlijden. De Golden State Killer bleek de 72-jarige oud-politieman Joseph James DeAngelo te zijn. Na zijn arrestatie wordt duidelijk dat McNamara op het goede spoor zat. Aanvankelijk dacht ze aan een projectontwikkelaar in de bouw, maar later aan iemand die een militaire of politieopleiding had gevolgd. DeAngelo diende tijdens de Vietnamoorlog bij de marine en was in 1979 bij de politie ontslagen. Op basis van geografisch profileren zou de dader wonen in Sacramento, daar waar Carmichael, Citrus Height en Fair Oaks samenkomen. Hij bleek in Citrus Height te wonen. McNamara hoopte dat de wetenschap hem uiteindelijk noodlottig zou worden. De moordenaar werd inderdaad via erfbaar DNA gevonden. Het in 1978 gevonden DNA van de verdachte werd ingevoerd in GEDmatch, een website waarnaar mensen vrijwillig hun DNA kunnen sturen om meer over hun afstamming te weten te komen. Dit leidde tot de oplossing. Had McNamara nog maar een paar jaar geleefd, dan had ze de moordenaar met eigen ogen kunnen zien. McNamara's missie was in de eerste plaats het vinden van de moordenaar en pas in de tweede plaats het schrijven van een boek. De dader heeft waarschijnlijk niet gerekend op de hardnekkige pogingen van McNamara en op de vorderingen in de DNA-technologie om hem te vinden.  

De onsamenhangende structuur kan als het enige minpuntje van het boek gezien worden. Kriskras wordt door Californië gegaan, worden misdaden behandeld en experts gesproken. Het levert echter ook prachtige beschrijvingen op van de omgeving waar de misdaden begaan zijn, zoals over Santa Barbara, Sacramento en Walnut Creek.  

Hoogstwaarschijnlijk zal Ik zal verdwijnen in het donker net als In koelen bloede van Truman Capote een klassieker van het true crime genre worden.