Van geen nieuws tot vermakelijke reportages

Nadat in 2011 de bundel Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt verscheen, komt Marcel Van Roosmalen opnieuw met een soortgelijk boek. Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt is een bundel van 36 reportages. Het zijn verhalen over bezoeken aan evenementen als verkiezingsbijeenkomsten en over interviews die de auteur hield met een aantal meer of minder bekende personen. Er zijn lange reportages bij die uit vele delen bestaan, onder meer over Betondorp waar de auteur woonde, over Beatrix die haar kille en zakelijke imago wilde omturnen naar dat van een warme persoonlijkheid en korte verhalen, bijvoorbeeld over een bezoek aan een man die in een kamer van zijn huis een vliegtuigcockpit heeft gebouwd. Geïnterviewde mensen worden geportretteerd en hun uitspraken geciteerd. Vooral de sfeer waarin dit gebeurt, wordt op een droge humoristische wijze weergegeven.  

Meer dan de helft van de verhalen stamt uit de periode 2015-2018, veertien uit 2011-2014. Om de drie reportages uit 2003 en 2004 te kunnen waarderen is het een pré wanneer de lezer wat ouder is. Zo zullen veel jongeren onbekend zijn met de LPF in het algemeen en met het personage Mat Herben in het bijzonder. Voetbalfans en vooral die van Vitesse kunnen genieten van reportages over onder meer clubicoon Theo Bos, over de persvoorlichtster Ester Bal en over topspeler Theo Jansen die later naar Ajax verkaste. De Vitessefan zal een apart verhaal missen waarin Karel Aalbers, de juwelier en voorzitter van Vitesse die in 2000 moest aftreden, geïnterviewd wordt. Lezers die de auteur op televisie gezien hebben, bijvoorbeeld in het programma Voetbal Inside, zullen onmiddellijk zijn spreekstijl herkennen in de stijl waarin hij zijn verhalen schrijft. Van Roosmalen heeft een dermate sarcastische benadering van het onderwerp en een dito schrijfstijl dat dit al snel leidt tot een brede glimlach.  

Marcel van Roosmalen kiest in zijn reportages mensen en onderwerpen die op zich meer alledaags dan spectaculair zijn. Hij weet als geen ander met een cynische blik op te tekenen wat er gebeurt.   

Dat Nederland van Denemarken had verloren was erg, maar erger vond hij het dat hij vanwege een ziekenhuisopname de prijsuitreiking voor de mooiste Oranjestraat had gemist. 'Remia kwam langs. Ze hebben allemaal kipkluifjes, frikadellen, bitterballenpakketten en oranje Remia-vlaggetjes gehad. Toen ik thuiskwam was het op.'
Hij knikte hierbij veelbetekenend richting zijn echtgenote, een vrouw met een gewichtsprobleem. […] Hij had – 'dankjewel Remia' –  drie rijpe puisten op het voorhoofd, maar was de afgelopen jaren verder 'goed afgeslankt'.  

Door precies te verwoorden wat er gebeurt, lukt het de schrijver van niets iets te maken, want hetgeen hij rapporteert is nauwelijks of geen nieuws. Toch krijgt hij het voor elkaar om een smakelijk verhaal op te dissen. Ronduit amusant is zijn reportage over de ontmoeting met Jean-Marie Pfaff, voormalig keeper van Bayern München en het Belgisch elftal. Het is zo realistisch geschreven dat de lezer die de persoon Pfaff een beetje kent, denkt dat hij zelf bij het gesprek tussen auteur en Pfaff heeft gezeten. Kostelijk is ook het interview met Wim T. Schippers. Laatstgenoemde blinkt uit in snedige antwoorden, terwijl Van Roosmalen het puntig op papier krijgt. Eindelijk komt de lezer te weten hoe de T in Schippers' naam is gekomen en waarom het niet Th Schippers is.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden uit een meer dan geslaagde collectie reportages. Hopelijk hoeven de lezers niet opnieuw zeven jaar wachten tot een nieuwe bundel verschijnt.