Weinig woorden, veel inhoud

Long Way Down van Jason Reynolds stond met onder meer The Hate U Give van Angie Thomas op de longlist voor de National Book Award voor Young People's Literature 2017. Door rapmuziek belandde Reynolds in de wereld van de literatuur. Queen Latifah was voor hem daarbij de eyeopener. Long Way Down is al weer het negende boek van Jason Reynolds en het is een bijzonder boek. Het verhaal is in vrije versvorm geschreven en gaat over de vijftienjarige Will die zijn vermoorde grote broer Shawn wil wreken. Will gaat op zoek naar de moordenaar van zijn broer en bevindt zich in de lift van het gebouw waar de moordenaar zou moeten zijn.  Will heeft van huis uit regels mee gekregen:  

No.1: Crying
Don’t.
No matter what.
Don’t. No.

2: Snitching
Don’t.
No matter what.
Don’t. No.

3: Revenge
Do.
No matter what.
Do.

Will is dus uit op wraak, waarbij hij weet dat in de kringen waarin hij verkeert hij hetzelfde lot zal ondergaan als hij toeslaat. Wanneer hij de lift naar beneden neemt met het pistool van zijn broer in de tailleband van zijn spijkerbroek, stopt de lift op elke etage. Elke keer als de liftdeur open gaat stapt er bij Will een geest de lift in. Het zijn allemaal slachtoffers van vuurwapengeweld die Will uit zijn jonge verleden kent. Als de lift naar beneden gaat, vertellen de geesten wat er gebeurd is en vragen ze aan Will of hij echt gaat doen wat hij van plan is.  

Dit verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Toen Reynolds 19 jaar was, kreeg hij om twee uur 's ochtends een telefoontje, waarin hem verteld werd dat een van hun beste vrienden vermoord was. Die dag was hij met zijn andere vrienden bij de moeder van zijn vermoorde vriend. Ze waren woedend en uit op wraak, maar de moeder overtuigde hen dit niet te doen, omdat ze een andere moeder niet in dezelfde situatie wilden brengen als zij nu zat.  

De lezer ervaart de angst en het verdriet van hoofdpersoon Will. Hij is boos om wat er gebeurd is, maar tegelijk ook droevig. Reynolds heeft bewust het verhaal zich in een lift laten afspelen om daarmee te benadrukken dat de hoofdpersoon gevangen zit in zijn eigen ellende. Op deze manier brengt hij tot uiting hoe het voelt om getraumatiseerd te zijn.  

Familie is in dit verhaal een belangrijk thema. Het gaat om het verlies van familieleden en het daarmee gepaard gaande verdriet. Tegelijk kaart hij het bestaan van regels en gedragscodes aan. Elke gemeenschap heeft zijn regels, waarvan verwacht wordt dat deze blindelings gevolgd worden, omdat dit zo hoort. Maar zijn deze regels geen illusie ten aanzien van het resultaat dat zij beogen?  

Reynolds heeft in weinig worden een aangrijpend verhaal geschreven. Sommige pagina's bevatten maar een paar woorden, maar deze spreken boekdelen. Ook al is het boek ongeveer 300 pagina's, het leest als een trein. De lezer heeft het binnen een uur uit. Daarna blijft het moeilijk te ontsnappen aan het verhaal dat je gevangen houdt. Als lezer zou je eigenlijk alleen nog wensen dat het verhaal uitgebreider zou zijn.