¡Que gran debut!

Veel lezers zullen Soraya Vink al kennen van haar uitstekende artikelen voor de Hebban-website. Vaak gaan deze artikelen over spannende boeken. Haar debuut als thrillerauteur wekt daarmee hoge verwachtingen. Op dit gebied weet zij immers waar Abraham de mosterd haalt. Zal zij deze verwachtingen ook waar maken?    

Persona heeft een mysterieus begin, zeker wanneer de achterflap van het boek niet voorafgaand aan het lezen van het verhaal geraadpleegd wordt. Hoofdpersoon Elvira Selas heeft een undercoveroperatie niet tot een goed eind gebracht en keert na een jaar vrijaf terug bij de afdeling zware criminaliteit, waar ze een team gaat leiden dat een tweevoudige moord moet oplossen. Tegelijkertijd probeert ze haar broer Eduardo op te sporen die in een drugskartel actief is. Haar baas heeft daar geen weet van en dat wil Elvira ook zo houden.    

Het verhaal bevat veel korte hoofdstukken, waarin het in de tegenwoordige tijd geschreven heden wordt beschreven, en in de verleden tijd geschreven lange hoofdstukken waarin de lezer te weten komt wat tijdens de undercoverperiode van Elvira heeft gespeeld. Door de afwisseling van de twee verhalen – het vinden van de moordenaar en van haar broer – blijft het verhaal levendig en behoudt het spanning. Regelmatig zijn hoofdstukken tussengevoegd, voorzien van een cursieve tekst, waarin de dader van de dubbele moord zijn verhaal doet. Pas aan het eind wordt duidelijk wie er achter deze teksten zit.    

Voor hoofdpersoon Elvira heeft de auteur een interessant karakter gekozen. Elvira werkt bij voorkeur solistisch, is sociaal niet erg sterk, wantrouwt snel mensen die ze niet goed kent, is krachtdadig en neemt geen blad voor de mond. En hoewel zij in het begin van haar optreden in het verhaal acht standaardregels van politiewerk in acht wil nemen – regels die in de loop van het verhaal een voor een worden doorlopen – ontkomt zij er niet aan om op of zelfs over de rand van het toelaatbare te gaan. De vraag ‘kies ik voor het vinden van mijn broer of voor de politieregels?’ die Elvira zich meer dan eens moet stellen, draagt bij tot het creëren van spanning.    

Andere personen in het verhaal zijn aanzienlijk minder uitgewerkt. Zo is bijvoorbeeld weinig bekend over het karakter van haar broer, die overigens een erg ondergeschikte rol in het verhaal speelt. Al zijn deze karakters weinig uitgewerkt, het neemt niet weg dat de auteur heel beeldend personen weet neer te zetten:    

‘Nicotinevlekken op zijn vingers, overhemd niet volledig in zijn broek gestopt, zijn baard niet getrimd. Een rechercheur die geen indruk met zijn uiterlijk zal maken, maar misschien wel met zijn verbale optreden. De jonge vrouw naast hem vertegenwoordigt het tegenovergestelde. Ze is gekleed in een smetteloos mantelpakje. Heeft waarschijnlijk nooit met haar naaldhakken in de modder gestaan en zal een zijinstromer zijn die bij de politie werkt vanwege haar academische graad.’    

Persona is bijzonder goed geschreven, heeft een plezierig leesbare stijl met veelal korte zinnen, een fraai vocabulaire en sterke dialogen. Over de plot is goed nagedacht. Er zullen weinig lezers zijn die dat deel van de Spaanse geschiedenis kennen die ten grondslag ligt aan de plot, die origineel is en goed in elkaar zit. Veel van haar Nederlandse collega's kunnen daaraan een voorbeeld nemen; hier geen deus ex machina dus.    

Met dit debuut maakt Soraya Vink de hoge verwachtingen waar. Het verhaal boeit, heeft afwisseling en bevat een plezierige schrijfstijl. Allemaal ingrediënten die een boek de moeite waard maken om te lezen. De epiloog laat de mogelijkheid open dat Elvira in een volgend boek terugkomt. Maar ook al zal dit niet het geval zijn, dan toch blijft het verlangend uitkijken naar een tweede boek.