Seks en moordlust

Lisa Hilton werd geboren in Liverpool en studeerde Engels in Oxford. Hierna volgde ze in Frankrijk en Italië een opleiding kunstgeschiedenis. Ze werkte korte tijd bij Christies in Londen voordat zij besloot historische biografieën en op historische gegevens gebaseerde fictie te gaan schrijven. Als L.S. Hilton schreef ze de 'Maestra' trilogie, waarvan het eerste deel in 2016 verscheen en Ultima het laatste deel is. Vanwege de seksscènes in Maestra kreeg ze veel slechte recensies van 'Fifty Shades' fans, die ervan uitgingen dat Hilton's seksscènes zouden lijken op die van E.L. James, hetgeen niet het geval bleek te zijn. De hoofdpersoon van de trilogie, Judith Rashleigh, is een sociopatische kunsthandelaar die dief, fraudeur en seriemoordenaar tegelijk is. Haar voorliefde voor seks en mannelijke verleiding leidde tot veel kritiek. Inmiddels is de auteur naar Venetië verhuisd en heeft ze besloten weer historische romans te gaan schrijven. Daarmee volgt ze haar echte passie, namelijk kunstgeschiedenis. Ze wil kunst toegankelijker maken voor het publiek.  

In Ultima zit Judith Rashleigh tussen twee vuren: de Russische maffia zit achter haar aan en ze heeft last van Romero da Silva, een corrupte Italiaanse agent. Judith is inmiddels onder de naam Elisabeth Teerlinc actief. Ze moet haar hachje zien te redden en haar schuld aan Dejan  Raznotovic afbetalen. Dit laatste wil ze doen door de Chinees Li een schilderij van Gauguin te laten vervalsen en vervolgens het schilderij als een pas ontdekte, echte Gauguin te laten veilen door haar vroegere baas. Wanneer ze het doek voor minimaal 150 miljoen weet te verkopen is haar opdracht geslaagd. Dit gaat niet van een leien dakje. Ze moet zien aan te tonen dat de vervalsing een echte Gauguin is en er rekening mee houden dat er kunstkenners opduiken die niet zullen geloven dat het om een echte Gauguin gaat.  

“Mijn argwaan tergen Mackenzie Praat bleek terecht. Haar eerste aanval kwam in de vorm van een opiniestuk dat twee dagen voor de veiling in The Guardian werd afgedrukt. Pratt, die daarin werd opgevoerd als een 'gerenommeerde kunstcritica' had als belangrijkste punt dat het Huis geen aan Gauguin 'toegeschreven' schilderij moest verkopen, omdat hij een racistische koloniaal was die jonge Polynesische vrouwen had misbruikt.”  

Zonder de eerste twee delen van de trilogie te hebben gelezen is het moeilijk om in het verhaal te komen. De lezer wordt overstelpt met namen van personen die in de eerste twee delen een rol speelden en die nu weer op het toneel verschijnen zonder dat de voorgeschiedenis kort wordt uiteengezet.  

Judith Rashleigh is een bijzonder personage. Ze is intelligent, brutaal, niets ontziend en ook nog sensueel. Wie van de beschrijving van expliciete seksscènes houdt, komt in dit verhaal aan zijn trekken. Degenen die dit minder waarderen zouden eerder kiezen voor een wat subtielere beschrijving die wat meer aan de verbeelding van de lezer overlaat.  

Duidelijk is dat de auteur een grote kennis van kunstgeschiedenis en de schilderkunst heeft. Met passie wordt gedetailleerd een aantal schilderijen beschreven en wordt aangegeven hoe men een vervalsing kan herkennen. Ook de wijze waarop een veilinghuis werkt komt uitgebreid aan de orde. Dit alles wordt echter zo breed uitgesponnen dat het ten koste van de spanning gaat.  

De ontknoping is weliswaar verrassend, maar tegelijkertijd ook wel enigszins teleurstellend omdat deze weinig geloofwaardig is. De lezer komt te weten wat er in de jeugd van Judith is gebeurd en wie haar eerste moordslachtoffer was. Hilton is in staat beeldend te schrijven en met de schrijfstijl is op zich niets mis; de inhoud is echter 'a bit too much'.