Vol emotie en twists

Clare Mackintosh studeerde Frans en management aan de Royal Holloway University in Surrey. Daarna werkte ze in het kader van haar studie een jaar in Parijs als tweetalig secretaresse. Na het zien van een promotiefilm over het werken bij de politie ging ze na haar afstuderen bij de politie. Daar werkte ze twaalf jaar alvorens in 2011 fulltime schrijfster te worden.  

Anna's ouders Tom en Caroline Johnson pleegden zeven maanden na elkaar zelfmoord. Anna heeft een twee maanden oude baby Ella en woont samen met haar therapeut Mark Hemmings, de vader van Ella, in het huis waar ze opgroeide. Ze heeft het huis geërfd van haar ouders. Anna worstelt al geruime tijd met de vraag of het wel zelfmoord was. Wanneer ze een anonieme boodschap ontvangt met de tekst “Zelfmoord. Ik denk het niet” besluit ze naar de politie te stappen, ervan overtuigd dat het geen zelfmoord maar moord was. Daar wordt ze ontvangen door Murray Mackenzie. Hij was vele jaren bij de politie in dienst en is inmiddels al lang met pensioen; nu werkt hij als burger bij de receptie van het plaatselijke politiebureau. Hij neemt haar verhaal serieus en is bang dat de rechercheurs van het bureau dit niet zullen doen. Hij gaat op onderzoek, daarbij gesteund door zijn vrouw Sarah die aan de borderline lijdt. Maar iemand wil Anna stoppen om een beroep op de politie te doen.  

Mackintosh kiest voor gewone mensen als personages in haar verhaal. Ze komen heel realistisch over, maar de meeste zijn niet erg sympathiek. Uitzondering vormt de gepensioneerde Murray. Hij is een degelijke rechercheur die vaak op zijn gevoel afgaat. Hij houdt van zijn vrouw Sarah die worstelt met haar persoonlijkheidsstoornis. Hij zorgt voor haar op een vertederende manier en weet zijn politiewerk knap te combineren met zijn huiselijke beslommeringen. De schrijfster geeft de ziekte van Sarah op een gevoelige manier in het verhaal een plaats. Anna is de ene keer sterk en de andere keer kwetsbaar. Ze is gevoelig en in zekere zin wanhopig omdat ze vermoedt dat er van alles achter de dood van haar ouders zit, maar niet weet wat. Tegelijkertijd is ze vastberaden; ze wil per se te weten komen wat de waarheid is.   Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Anna en dat van rechercheur Murray. Tussendoor zijn er hoofdstukken van een naamloze verteller, waarvan pas laat in het verhaal blijkt om wie het gaat. Deze tussenstukjes maken je nieuwsgierig; je vraagt je af in welke context deze informatie geplaatst moet worden.  

In de eerste helft van het boek is het tempo van het verhaal traag. De spanning zit er niet echt in. Anna moet het verlies van haar ouders zien te verwerken en proberen om te gaan met haar twijfels over de oorzaak van hun dood. Vervolgens kost het tijd om de politie en haar partner Mark ervan te overtuigen dat haar ouders geen zelfmoord pleegden, maar vermoord zijn. In de tweede helft voert de auteur de spanning op door het tempo te verhogen. Niet alleen is er meer actie, maar Mackintosh maakt het ingewikkelder door meerdere personages op te voeren die een rol in het drama zouden kunnen spelen. Dit zijn onder meer haar partner Mark, die om Anna en Ella geeft en met Anna wil trouwen, maar van wiens achtergrond Anna feitelijk niet veel weet. Er is oom Billy, de broer van Anna's vader die het bedrijf Johnson's Cars nu leidt, en nu samen met Anna eigenaar van dit autobedrijf is, Anna's goede vriendin Laura, die een paar jaar geleden haar moeder verloor en Robert Drake, de buurman.  

Wie houdt van psychologische thrillers met veel goed getimede plotwisselingen, veel geheimen en onbetrouwbare vertellers maakt met dit boek een goede keus. Clare Mackintosh brengt je op een geweldige manier op een dwaalspoor zonder dat je het zelf in de gaten hebt. De schrijfster karakteriseert haar boek als “Twisty, emotional, unpredictable”; beter is het niet te verwoorden.