Complex en vol actie

Naar eigen zeggen begint Harlan Coben niet met een personage, maar met een idee. Als hij dit idee in gedachten heeft uitgewerkt en het einde in zijn hoofd heeft, begint hij met schrijven. In dit geval kwam hij op het idee door een gestolen Europees schilderij, een rijke, ontvoerde erfgename en een kluizenaar in een luxe penthouse in Manhattan te combineren.

In een chique penthouse in New York wordt een onbekende, als een kluizenaar levende, man dood aangetroffen. In het appartement vindt de FBI een schilderij van Vermeer dat twintig jaar geleden uit het huis van de familie Lockwood is gestolen, alsmede een koffer met het monogram van Wins initialen. De FBI haalt Win erbij, omdat hij de eigenaar van het schilderij is en bovendien de ook uit die tijd daterende zaak rond de ontvoering van Wins nicht Patricia Lockwood nooit is opgelost. Win herkent het vermoorde slachtoffer niet. Hij is erop gebrand de twee mysteries - de diefstal van het kostbare schilderij en de ontvoering van zijn nicht - op te lossen. Dit is het begin van een uiterst complexe zaak.

De liefhebber van de boeken van Harlan Coben kent Win, een afkorting van Windsor Horne Lockwood III, uit de elfdelige Myron Bolitar-serie, waarin Win de sidekick van de voormalig basketbalspeler Bolitar is. In dit verhaal wordt het karakter van Win grondig uitgewerkt. Win is de verteller, waarbij hij zegt wie hij is en waarvoor hij staat. Hij is slim, heeft charisma, is verschrikkelijk rijk, heeft een eigen helikopter en een privéjet, is verzot op oude Jaguars en woont in een duur appartementencomplex bij Central Park. Bovendien staat een assistent fulltime tot zijn beschikking en is hij bedreven in allerlei vechtsporten. Win heeft zoveel geld dat hij zich alles kan permitteren en heeft genoeg connecties die hem kunnen vrijwaren als hij illegaal bezig is. Daarbij heeft hij overigens wel het besef welke voordelen hij boven anderen heeft; zijn adagium is: ik ben rijker en de rijkere wint altijd.

‘Het is echter een feit dat veel mensen me op het eerste gezicht verafschuwen. Ze zien de vlasblonde lokken, de blozende wangen, de tere gelaatstrekken, de hooghartige blik in mijn ogen, ze ruiken de stank van oud geld die in golven op hen afkomt, en er komen alleen maar termen bij hen op als zelfvoldaan, snobistisch, elitair, lui en bevooroordeeld. Een onterechte rijke non-valeur die niet met een zilveren lepeltje in zijn mond is geboren, maar met een acht-en-veertigdelig zilveren couvert, aangevuld met een set titanium steakmessen. Dat begrijp ik. Bij tijd en wijle bekruipen mij dezelfde gevoelens als ik word geconfronteerd met degenen die zich in mijn socio-economische sfeer bevinden.’

Toch is Win vaak onzeker en herkent hij dat er een portie geweld en arrogantie in zijn aard zit; daarnaast is hij bij tijd en wijle overmoedig. Win blijkt een gecompliceerd personage, in feite iets dat van deze auteur verwacht mag worden.

Net zoals andere boeken van Coben heeft ook dit verhaal een geweldig tempo. Dat komt zowel door de vele actiescènes als door de dialogen, voorzien van humor en misleiding. Coben gebruikt dialogen om zowel personages te karakteriseren als om de plot aan te jagen. Het verhaal bevat een heleboel subplots met vele verdachten, van wie de positie een voor een onthuld wordt. De auteur laat zien hoe de verschillende gebeurtenissen met elkaar verweven zijn, wie er verantwoordelijk voor was en, misschien wel het belangrijkste, waarom ze plaatsvonden. Uiteindelijk blijkt in dit verhaal vol twists, geheimen, manipulatie, bedrog, leugens, gevaar, geweld en moord hoe alle losse einden samenkomen en door Win worden opgelost. Opnieuw toont Harlan Coben zich een meester in het schrijven van complexe verhalen met een onafgebroken sidderende spanning.