Duidelijkheid is opgeofferd aan literair taalgebruik

Ik geef niet gauw een lage waardering, maar bij dit boek doe ik dat toch. Deze schrijver heeft met "De Heren XVII" een goed verhaal afgeleverd, maar weet dat mijns inziens niet door te zetten in dit boek. Hij probeert heel duidelijk fraaie zinnen te maken die allemaal vrij zijn van clichés. Dat is op zich wel gelukt, maar het verhaal zelf is eraan ten onder gegaan.
Mijn belangrijkste punt van kritiek betreft de beschrijving van de omgeving waarin de personen zitten. De omgeving werd mij niet voldoende duidelijk waardoor ik erg veel moeite had te begrijpen waarom iemand ineens wegzakte, er een grote storm ontstond, iemand een ander wel zag, maar de ander hem niet, enzovoort. Ik zou de auteur willen aanraden bij volgende werken toch veel meer aandacht te besteden aan de ruimte waarin de personen zijn; hoe ziet de ruimte eruit, wie staat waar, welke kant kijkt die op, enzovoort. Een ander punt is dat hetzelfde object of dezelfde persoon, vaak met verschillende woorden wordt aangeduid. De auteur wil daarmee natuurlijk origineel zijn, maar roept bij mij juist veel verwarring op. Door dezelfde beschrijving elke keer weer te gebruiken, schep je namelijk ook veel duidelijkheid.
Daarnaast zou een verklarende woordenlijst voor alle Japanse termen wel fijn zijn. Ik ben die taal namelijk niet machtig, zoals volgens mij wel voor meer Nederlandstalige lezers geldt.
De plot mist verder spanning. Ik kon geen binding krijgen met de hoofdpersonen en daarom boeide het me ook niet echt of ze het nou gingen overleven of niet.
De persoonlijke overwegingen worden verder prima verwoord. Daar ligt echt de kracht van deze schrijver, maar dat was voor dit verhaal helaas niet voldoende om mijn leesplezier op te krikken.