In een oogwenk

"In het Verenigd Koninkrijk wordt elke negentig seconden iemand als vermist opgegeven. Verdwenen. Gewoon spoorloos. In een oogwenk."

Bij de politie in Warwickshire start men met een pilootproject. Het doel is om met AI data op een efficiënte manier te verwerken. Het project wordt uitgetest bij onderzoek naar cold cases. Rechercheur Kat leidt het team, maar staat enorm sceptisch tegenover het hele AI-gebeuren. Door haar jarenlange ervaring vertrouwt zij op haar buikgevoel en dat botst natuurlijk met de logica van haar nieuwe AI-partner Lock.

In die sceptische houding kon ik me zeker vinden. Samen met Kat was ik dan ook heel benieuwd naar de waarde van AI voor deze cold cases. Dat AI op korte termijn niet het hele politiekorps zal vervangen, wordt vrij snel duidelijk. Lock maakt namelijk geen al te beste indruk bij de familieleden van de vermiste jongens door een gebrek aan emotionele intelligentie.

De zaken die ze hebben uitgekozen, zijn die van de vermiste Tyrone en Will. Nu er nieuwe elementen opduiken, is Kat overtuigd dat deze zaken aan elkaar gelinkt zijn. Kat is bij beide vermissingen erg emotioneel betrokken en dat wordt alleen maar erger wanneer het onderzoek akelig dichtbij komt.

Wat het extra spannend maakte, is dat je tussendoor leest over een man die ontvoerd is en injecties krijgt. Gaat het over Tyrone of Will? Spelen deze hoofdstukken zich op hetzelfde moment als het onderzoek af? Heel wat vragen waarop ik snel een antwoord wilde krijgen.

Ik vond het verhaal erg boeiend omdat het vanuit een nieuw idee vertrekt. Callaghan weet duidelijk waarover ze spreekt, maar koos gelukkig niet voor ellenlange technische beschrijvingen. De spanning wordt realistisch opgebouwd, mede door de twijfel of de vermissingen al dan niet gelinkt zijn. Verwacht je dus maar aan een originele thriller met een nog verrassender plot. Dat zag ik namelijk totaal niet aankomen.

De logica van Lock botst regelmatig met het buikgevoel van Kat, maar even vaak vullen ze elkaar net aan. Die wisselwerking vond ik erg boeiend. Ook al is het fictie, het boek opent hiermee het debat over de toepassing van artificiële intelligentie bij politiewerk.

In dit verhaal wordt er voornamelijk vertrokken vanuit het idee dat politiemensen, en dan jammer genoeg vooral blanke mensen, te veel fouten maken door verder te gaan op hun vooroordelen. Die focus vond ik wel spijtig. Als mens zijnde beoordelen we inderdaad soms te veel op basis van vooroordelen, maar die gedraging behoort niet exclusief toe aan mensen met een bepaalde huidskleur.

Verder had ik veel sympathie voor Kat. Met haar staat van dienst dwingt ze respect af en blijft ze na al die jaren ervaring nog altijd gedreven, maar gelooft ze ook in het potentieel van haar collega's. Haar leven proberen op te pakken na het overlijden van haar man verloopt met vallen en opstaan en kwam daardoor levensecht over. Toen ik het dankwoord las, werd mij duidelijk waarom dit zo realistisch overkwam. Het is een stukje van haarzelf dat terugkomt in haar hoofdpersonage.

Daardoor zijn kanker en verlies van naasten twee belangrijke onderwerpen. Ik kan me inbeelden dat dat misschien niet voor iedereen is weggelegd. Verder kan ik het boek alleen maar aanbevelen. Zonder verlies aan spanning zet Callaghan een levensecht personage neer. Na de meesterlijke ontknoping van In een oogwenk kijk ik al uit naar meer thrillers van deze auteur!

Dankjewel aan VBK België en Uitgeverij AmboAnthos voor het recensie-exemplaar!