Niet mijn soort camino

Het was niet het boek dat ik er van verwachte.
Ik vind dat het boek wel flink overhyped is.
En dat dit boek maar ook haar andere boeken niet bij de thriller afdeling thuis horen.

Het boek gaat over Lotte, die de zelfmoord van haar man niet kan begrijpen. Ze gaat precies een jaar na zijn dood dezelfde Camino lopen die hij liep en eindigt dan bij de plek waar hij zelfmoord heeft gepleegt.
Voor dat ze start gaat ze eerst nog met haar zoons zijn as uitstrooien over zijn geboortegrond in Bosnië. Daar komt ze tot de schokkende ontdekking dat haar man niet is wie hij zei dat hij was.
Tijdens de Camino komt ze steeds stukje voor stukje meer te weten over het verleden van haar man. Maar er gebeuren tijdens de tocht ook steeds meer vreemde ongelukjes.

Een Thriller was dit zeker niet. Ik zou het dan eerder een psychologische roman noemen.

Het is niet mijn soort verhaal. Zo'n pelgrimstocht vind ik nog wel interessant om te lezen maar dat hele verleden over de Balkan landen heb ik niet zoveel mee. Ik had toen ik het boek kocht nog niet geweten dat het wel heel veel over die tijd ging en niet eens zo veel om het lopen
van de camino.
Als het over haar eigen tocht ging werden vaak dezelfde dingen iedere keer net iets anders verteld. En kwam ze vrij naïef over, en leek het er vaak op dat ze een jonge vrouw die aan het van haar leven staat en nog niet veel van het leven heeft meegemaakt.
Wel kan ik me voorstellen dat als je graag dit soort onderwerpen leest, het erg interessant is om te lezen, want zoals in het naslagwerk te lezen is heeft ze veel bronnen geraadpleegd om zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. En dat is denk ik het sterke van dit boek.

Ik kreeg bij dit boek een beetje het gevoel van dat dezelfde opzet is gebruikt als eerdere boeken van haar.

Bij het einde kreeg ik wel weer een feelgoodvibe en dat is nog een reden dat ik het echt geen thriller kan noemen.