Niet mijn soort verhaal

De 46-jarige weduwe Josta leeft een teruggetrokken leven met alleen af en toe contact met de enige buurvrouw in de weide omtrek, Eva. Op een ochtend wordt ze wakker en blijkt er een nier te zijn weggehaald.
En als de Nederlandse recherche onderzoek doet blijkt dat Josta Wolf in 1989 te zijn overleden aan longoedeem.
Als er vervolgens een mislukte aanslag op haar wordt gepleegd, waarbij Eva om het leven komt. Besluit Josta zelf op onderzoek uit te gaan.
Al snel brengt haar zoektocht haar terug naar het oude DDR waar ze als kunstvervalser moest werken. Königstein-gruppe (een team bestaande ui 5 kunstvervalsers) werkte voor het DDR-regime. Vlak voor de val van de muur waren ge opgepakt en naar de gevangenis Honhenschönhausen gebracht omdat het dossier verdwenen is. Het dossier waar alle vervalsingsopdrachten in gedocumenteerd waren. Niet alleen welke schilderijen maar ook de cheques en welk rekeningen het geld op is gestort.
Josta ondervind nog dagelijks te gevolgen van de periode in die gevangenis.
25 jaar later is dat dossier nog altijd niet gevonden. En zijn er mensen die er nog steeds bang voor zijn. En er nog steeds moorden voor worden gepleegd. Om haar identiteit terug te krijgen en te weten te komen wie haar nier heeft gestolen heeft Josta het dossier nodig. Maar in haar zoektocht komen er steeds meer dingen uit het verleden boven tafel en blijken dingen toch ineens heel anders in elkaar te zitten.

Ik heb dit boek ook weer in een keer uit gelezen. En ook dit boek verdient het echt om een literaire thriller genoemd te worden. Het verhaal zit goed in elkaar.

Toch is dit niet helemaal mijn soort verhaal. Soms heb je dat wel eens met een boek. Het is verder een goed verhaal. Maar toch is het het net niet. Zonder dat je nou precies kan vertellen waar het aan ligt.

Het is gelijk vanaf de eerste bladzij al spannend en dat blijft het heel lang.
Het eind vond ik wat afgeraffeld. Alles ging ineens heel snel. En in vergelijking met het hele boek vond ik het einde niet bij dit boek passen.