Lezersrecensie
Een dromerig verhaal over een familie die hun evenwicht is verloren
We moesten er 10 jaar op wachten, maar er is een nieuwe Jandy Nelson. En wat voor één. Er zijn maar weinig die zo poëtisch en dromerig kunnen schrijven als Nelson. Haar woorden raken je onderbewustzijn. Althans, de mijne.
De familie Fall woont in het hete wijnland van Noord-Californië, waar de zon brandt en de wind waanzin brengt. Jaren geleden verdween hun vader, waardoor het gezin uiteenviel. Het verhaal volgt de twaalfjarige Dizzy, die taarten bakt, geesten ziet en wanhopig de aandacht van haar broers zoekt. Miles, zeventien, is een talentvolle atleet en hondenfluisteraar, maar worstelt met zijn identiteit. Wynton, negentien, is een getalenteerde violist op weg naar roem of ondergang. Alle drie zijn ze vernoemd naar de favoriete trompettisten van hun vermiste vader.
Het verhaal begint met de verschijning van een meisje met regenbooghaar, genaamd Cassidy. Dit mysterieuze tienermeisje raakt de levens van Dizzy, Miles en Wynton. Dit kan geen toeval zijn, maar voor ze haar identiteit ontrafelen, treft een nieuwe ramp de familie.
Het is een zwaar beladen boek met thema’s zoals een vermiste vader, Cassidy’s afwezige moeder die zich terugtrekt in de “Stille Wereld,” en spanningen binnen het gezin. Dit alles zorgt ervoor dat de personages uit balans raken. De hoofdstukken lees je vanuit het perspectief van Dizzy, Miles, Wynton en Cassidy. Daarnaast lees je de onverzonden brieven van Bernadette, de moeder van de drie, die ondanks haar verdriet elke avond een maaltijd bereidt voor haar verdwenen man. In haar hoofdstukken onthult Cassidy niet alleen haar eigen verleden, maar ook dat van de familie Fall, waardoor haar nieuwsgierigheid naar hen steeds meer vragen oproept. De goed uitgewerkte personages laten je diep in hun gevoelswereld duiken. Mijn favoriet was Sandro, de pratende hond.
Dizzy, Miles, Wynton en Cassidy delen een bijzondere gave genaamd synesthesie: ze ervaren geuren, geluiden of woorden als kleuren, een mooie verbindende factor. Het boek staat vol schitterende zinnen en woorden, zoals het Schotse ‘glisk’, een vluchtig beeld van iets schitterends, of de vraag: “Wat deden mensen met kliekjes liefde die niemand meer wilde?’. Ook de definitie van dauwtrappen – ‘op blote voeten door het natte gras lopen’ – raakt de juiste snaar. Magisch-realistische elementen, zoals geesten, een reus die een huis opeet, en de pratende hond, geven het verhaal een sprookjesachtige sfeer.
Mijn enige kanttekening is het einde, daar had ik meer van verwacht. Het mist een epiloog dat het bevredigend verhaal samensmelt en afrondt.
Dank aan uitgeverij Blossom Books voor het recensie-exemplaar!
De familie Fall woont in het hete wijnland van Noord-Californië, waar de zon brandt en de wind waanzin brengt. Jaren geleden verdween hun vader, waardoor het gezin uiteenviel. Het verhaal volgt de twaalfjarige Dizzy, die taarten bakt, geesten ziet en wanhopig de aandacht van haar broers zoekt. Miles, zeventien, is een talentvolle atleet en hondenfluisteraar, maar worstelt met zijn identiteit. Wynton, negentien, is een getalenteerde violist op weg naar roem of ondergang. Alle drie zijn ze vernoemd naar de favoriete trompettisten van hun vermiste vader.
Het verhaal begint met de verschijning van een meisje met regenbooghaar, genaamd Cassidy. Dit mysterieuze tienermeisje raakt de levens van Dizzy, Miles en Wynton. Dit kan geen toeval zijn, maar voor ze haar identiteit ontrafelen, treft een nieuwe ramp de familie.
Het is een zwaar beladen boek met thema’s zoals een vermiste vader, Cassidy’s afwezige moeder die zich terugtrekt in de “Stille Wereld,” en spanningen binnen het gezin. Dit alles zorgt ervoor dat de personages uit balans raken. De hoofdstukken lees je vanuit het perspectief van Dizzy, Miles, Wynton en Cassidy. Daarnaast lees je de onverzonden brieven van Bernadette, de moeder van de drie, die ondanks haar verdriet elke avond een maaltijd bereidt voor haar verdwenen man. In haar hoofdstukken onthult Cassidy niet alleen haar eigen verleden, maar ook dat van de familie Fall, waardoor haar nieuwsgierigheid naar hen steeds meer vragen oproept. De goed uitgewerkte personages laten je diep in hun gevoelswereld duiken. Mijn favoriet was Sandro, de pratende hond.
Dizzy, Miles, Wynton en Cassidy delen een bijzondere gave genaamd synesthesie: ze ervaren geuren, geluiden of woorden als kleuren, een mooie verbindende factor. Het boek staat vol schitterende zinnen en woorden, zoals het Schotse ‘glisk’, een vluchtig beeld van iets schitterends, of de vraag: “Wat deden mensen met kliekjes liefde die niemand meer wilde?’. Ook de definitie van dauwtrappen – ‘op blote voeten door het natte gras lopen’ – raakt de juiste snaar. Magisch-realistische elementen, zoals geesten, een reus die een huis opeet, en de pratende hond, geven het verhaal een sprookjesachtige sfeer.
Mijn enige kanttekening is het einde, daar had ik meer van verwacht. Het mist een epiloog dat het bevredigend verhaal samensmelt en afrondt.
Dank aan uitgeverij Blossom Books voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie
