Geen damsel in distress

Hou je van draken? En verfilmingen? Dan is dit boek voor jou. Damsel verschijnt volgend jaar op Netflix!

We volgen Elodie, een jonge vrouw uit het arme en door hongersnood geteisterde Inophe. Als dochter van de machthebber was het Elodie’s wens om haar volk de winter te laten overleven. Dus wanneer een vertegenwoordiger van een rijk, teruggetrokken koninkrijk genaamd Aurea haar familie genoeg rijkdom aanbiedt om Inophe te redden, twijfelt Elodie geen moment. De voorwaarde? Ze moet met kroonprins Henry van Aurea trouwen.

Er komt een akkoord en de familie reist vanuit het droge Inophe naar de weelde van Aurea. Het lijkt te mooi om waar te zijn. Het paleis is bekleed met goud en er is een oneindige voorraad aan goudtarwe en tjilpbessen. Ze worden in de watten gelegd, en langzaamaan begint Elodie vraagtekens te plaatsen. Vanuit haar kamer ziet ze in een tegenoverliggende toren een andere vrouw die later verdwijnt. Een parade van fakkels zweeft door de bergen. Mysterieuze markeringen in de vorm van een ‘V’. Pas als Elodie de puzzelstukken in elkaar begint te passen, is het al te laat.

Elodie ontdekt dat de welvaart van Aurea een hoge prijs heeft: elk oogstseizoen offert het koninkrijk drie prinsessen aan een bloeddorstige draak. Elodie is het volgende offer. Acht eeuwen lang duurt deze traditie al voort, waardoor honderden vrouwen zijn gedood. Zij die Elodie zijn voorgegaan, gaven zich niet zomaar gewonnen. In de grotten van de draak hebben ze aanwijzingen achtergelaten voor de volgende prinses. Met hun hulp en haar eigen verstand zal Elodie proberen om aan de draak te ontsnappen en haar koninkrijk te redden.

Het verhaal steekt goed in elkaar, hoewel ik wel graag meer had willen lezen over hoe Elodie aan Aurea is beloofd. Ook blijf ik nieuwsgierig naar de beweegredenen van Henry en zijn gevluchte broer Jacob. Het grootste gedeelte van het boek speelt zich af in de grotten van de draak, een waar labyrint waar Elodie vaak oog in oog staat met de dood. De spanning is om te snijden en toch leest het vlot weg. In bepaalde hoofdstukken wisselen we van personage, wat het verhaal een extra dimensie geeft. Alles wordt tot in detail beschreven, zoals het kant op haar bruidsjurk en de blauwe gloed van grotwormen. Eén ding wordt al snel duidelijk: Elodie is absoluut geen damsel in distress.

Wat ik minder geslaagd vond, was de drakentaal. Khaevis Ventvis is de taal die gesproken wordt door de draak, en achterin het boek vind je bijlagen met een woordenboek, grammatica en syntax. In het nawoord geeft Evelyn Skye aan dat de taal door haar dochter is verzonnen en vergelijkt de situatie met Tolkien. Hier kan ik me niet in vinden. De drakentaal is overduidelijk gebaseerd op de grammatica van het Latijn, en woorden zijn afgeleid van andere Europese talen zoals Italiaans en Frans. Ik zou het daarom niet een ‘nieuwe taal’ willen noemen.