Lezersrecensie
Zijn we niet allemaal Eva?
Josephine is een parodie op autofictie, waarin thema’s als zelfobsessie, social media, machtsverhoudingen tussen vrouwen en verloren ambities centraal staan. Het verhaal volgt Eva, die ondanks een comfortabel leven vervreemd raakt door verveling en een overweldigende confrontatie met eerdere online versies van zichzelf. Na het stuklopen van haar knipperlichtrelatie met Melle wordt ze opgeslokt door haar digitale verleden, met name door herinneringen aan Josephine, een charismatisch schoolgenootje dat haar destijds inspireerde om zichzelf te herdefiniëren. Door de jaren heen heeft Josephine een blijvende invloed op Eva’s leven. Wat maakt Josephine tot een goede vrouw en Eva tot een vrouw die gefaald heeft? Om haar grip op het echte leven terug te krijgen, besluit ze Josephine op te zoeken, nu een succesvolle academica in Oxford, in een laatste poging om betekenis en richting te vinden.
Eva's drastische pogingen om zichzelf te transformeren komen meteen naar voren in de openingsscène van het boek, waarin ze een ongemakkelijke en pijnlijke waxbehandeling ondergaat. Het verhaal opent met de essentie: hoe ver gaan we om te voldoen aan het beeld van wie we denken dat we moeten zijn? Eva lijkt gedurende het grootste deel van het boek gevangen in een bijna dissociatieve staat. Ik ergerde me mateloos aan haar onverschilligheid – wat waarschijnlijk precies de bedoeling was.
Als millenial ben ik opgegroeid met het internet, met alle gevolgen van dien. Mensen spiegelen zichzelf voortdurend aan anderen, zowel online als offline. Dat is mij ook niet vreemd. Misschien heb je een huis, een baan, een fijne relatie... en toch voelt het nooit genoeg, omdat je leven niet lijkt op dat van die ene influencer of beroemdheid. Het boek legt haarscherp bloot hoe het voelt om constant online te zijn. Eva ervaart bijvoorbeeld tijdens het eindeloos scrollen fysieke ongemakken zoals dorst en verkrampte ledematen. Hofman weet hoe ze de frustratie, woede en verlangen naar een onhaalbaar ideaalbeeld moet beschrijven.
Josephine laat goed zien hoe het opgroeien met social media je zelfbeeld en leven kan beïnvloeden. We worden dagelijks overspoeld door pushmeldingen, appjes en een overdaad aan informatie. Zonder bewuste grenzen kan het internet je volledig opslokken – voor je het weet, ben je een tweede Eva.
Dank aan Uitgeverij Pluim voor het recensie-exemplaar!
Eva's drastische pogingen om zichzelf te transformeren komen meteen naar voren in de openingsscène van het boek, waarin ze een ongemakkelijke en pijnlijke waxbehandeling ondergaat. Het verhaal opent met de essentie: hoe ver gaan we om te voldoen aan het beeld van wie we denken dat we moeten zijn? Eva lijkt gedurende het grootste deel van het boek gevangen in een bijna dissociatieve staat. Ik ergerde me mateloos aan haar onverschilligheid – wat waarschijnlijk precies de bedoeling was.
Als millenial ben ik opgegroeid met het internet, met alle gevolgen van dien. Mensen spiegelen zichzelf voortdurend aan anderen, zowel online als offline. Dat is mij ook niet vreemd. Misschien heb je een huis, een baan, een fijne relatie... en toch voelt het nooit genoeg, omdat je leven niet lijkt op dat van die ene influencer of beroemdheid. Het boek legt haarscherp bloot hoe het voelt om constant online te zijn. Eva ervaart bijvoorbeeld tijdens het eindeloos scrollen fysieke ongemakken zoals dorst en verkrampte ledematen. Hofman weet hoe ze de frustratie, woede en verlangen naar een onhaalbaar ideaalbeeld moet beschrijven.
Josephine laat goed zien hoe het opgroeien met social media je zelfbeeld en leven kan beïnvloeden. We worden dagelijks overspoeld door pushmeldingen, appjes en een overdaad aan informatie. Zonder bewuste grenzen kan het internet je volledig opslokken – voor je het weet, ben je een tweede Eva.
Dank aan Uitgeverij Pluim voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie